Ankara’nın Hacı Bayram semti tıpkı İstanbul’un Eyüp semtini hatırlatır bana. Ne güzel manevi esintiler hissedersiniz buralarda. Şehirlerin bunaltıcılığı ve stresinde soluklanma ve nefes alma yerleridir buraları. Bu mekânlar beni yıllar öncesine sürükler. O mekânlarda bu büyük zatların ayak izlerini görür nefeslerini hissederim. İstanbul, Bursa, Ankara ve diğer şehirlere manevi ruh verir bu mekânlar.
1980li yıllarda Siirt İmam-Hatip Lisesinde öğretmenlik yapıyordum. Çok sevdiğim Jandarma Binbaşısı; aile dostumuz Davut Evren Ağabey ile birlikte Ankara’da buluştuk ve birlikte Hacı Bayram’a geldik. Ziyaretimizin peşinden Emin Acar Bey’in eski bir dergâhı diyebileceğim bir eve konuk olduk. Tam olarak dergâh diyemiyorum. Çünkü kendisi böyle bir şeyi kabul etmiyor. Sohbet mekânı da diyebiliriz.
Emin Acar Bey ile tanışıklığım falan yok. Değerli ağabeyim Davut Bey zaman-zaman gelirmiş buraya. Ben de kendisiyle geldim. Ama iyi ki de gelmişim. Böylece bu kısa yazı ortaya çıktı. Emin Bey Bursalı, Psikiyatri Doktoru ve eski bir parlamenter. Emin Acar Bursa Senatörü olarak görev yapmış birisi. Kısa görüşmemizde çok bereketli ve feyizli anlar yaşadım. Onu sizlerle paylaşmak isterim.
İçeri girdiğimizde çok mütevazı, gelen misafirlerine ikramı kendisi yapan olgun bir insanla karşılaştım. Öyle çevresine ağırlığını hissettirmeyen ve etrafındakileri rahat olmaya zorlayan bir hali vardı. Samimi ve içtenlikli hali herkese moral veriyordu. Hoş geldiniz dedikten sonra ikramlarına başladı. İkramının başında kuşburnu çayı geliyordu. Kuşburnu çayı taşrada çok tüketilirdi ama öyle şehirlere fazla girmemiş ve herkes tarafından içilen bir şey değildi. Çok nefis bir çayın yanına birer dilim de ekmeğe benzer ama ekmek olmayan adeta kırkambardan yapılmış harika bir yiyecek ikram etti. Sonra yediğimiz ve içtiğimiz şeylerden meraklandığımızı anladığından hemen açıklama getirdi. Dedi ki: “Bu yediğiniz şeyler yazları tarlalardan, dağlardan toplattığım otlardan, tohumlardan, güvercin ve serçe etlerinden, buğdaydan vb. şeylerden yaptırdığım bir çörektir. Çok şifalı ve tabiidir. Çayı da yazıdan yabandan toplatır ve böyle dostlara ikram ederim. ”Çok ilginç gelen bu açıklamadan sonra beni daha da şaşırtan ise herkesten hediye bekleyenlerin olduğu bir dönemde bize ikramda bulunan birisi ile karşı karşıyaydık.
Sohbet başladı. Tasavvuf ve tarikattan, Mevlana’dan, Yunus’tan, Somuncu Babadan, Hacı Bayram-ı Veli’den. Bayramiyye Tarikatı’nın son şeyhinin buralardan ayrıldıktan sonra bu tarikatın da şeyhinin de, müntesibinin de olmadığını söylerken tanımadığım halktan ve samimi olduğu her halinden belli olan birisi: “Efendim siz son şeyhi olmayasınız.” dedi. Sonra Emin Acar’ın vereceği cevabı beklerken Emin Bey’in “Yok kardeşim ben nere şeyhlik nere!” cevabını alınca yanındakine; “Yok! Yok! Bu şeyhtir ama bizden gizliyor.” diyerek aralarında konuşmayı sürdürdü. Daha sonra özellikle halkın merak ettiği bazı konulara temas etti; “Eskiden tarikatların bazıları özellikle cihada giderken askerin önünde gidecek birlikleri yetiştirirdi. Düşmanın kalesine mi çıkılacak bunlar özel birlikler olarak giderlerdi. O zamanın savaş tekniği olarak düşman üzerinize kaynar su, kaynar yağ döküyor, ateş topları fırlatıyordu. Bunlara karşı daha dayanıklı olunsun, bunlardan etkilenmesin diye ateşte yürüyen, kaynar suya ve ateşe dayanabilen alperenler yetiştirilirdi. Bu özel bir eğitim ve bu eğitimin amacı da yukarıda belirttiğim amaca yönelik yapılmaktaydı. Şimdi bunlar hokkabazlık gösterileri için yapılıyor. Tespihler de aslında bu amaçla uzun ve belli sayılarda olurdu. Bunun da sebebi iç dünyayı sağlam kılmaya yönelikti. Ama şimdi uyutucu olmaktan öteye gitmiyor.” Dedi.
Biraz daha zaman geçince birkaç gariban geldi. Yiyecek bir şeyler istediler. Meğer Emin Acar Bey öyle bir çalışma da yapıyormuş. Çevre esnaftan bazıları yiyecek, giyecek getiriyor. Emin Bey bunları organize ederek ihtiyaç sahiplerine dağıtıyordu. Bir şey dikkatimi çekti. Yiyecek maddeleri tek paket değildi. Örneğin fiyonk makarna, burgulu, delikli, erişteli olarak harmanlanmıştı. Pirinç de tek tip değildi. Hâsılı tüm kuru gıda harmanlanmıştı. Garipsediğimi görünce hemen izah etti o güler yüzlü ve tatlı dilli tavrıyla: “İnsanoğlu çok garip özelliklere sahip. Böyle bazı muhtaçlar buradan aldıklarını götürüp satıyorlarmış. Sonra gelip yeniden alıyorlarmış. Bunu öğrenince de bu yönteme başvurduk. İhtiyaç sahibi bu gıdalar karışsa da yemek yapabilir. Ama ihtiyaç sahibi olmayan bunu alsa da satamaz diyerek bu yola başvurduk.” dedi.
Kısa günün karı olarak nice hikmetlerle ayrıldık bu görüşmeden. Kısacası; “Körükçünün yanında oturana is kokusu; misk satanın yanında bulunana da misk kokusu sinermiş."