DOLAR 0,0000
EURO 0,0000
STERLIN 0,0000
ALTIN 000,00
BİST 00.000
Advert
Sedat İlhan
Sedat İlhan
Giriş Tarihi : 08-12-2024 15:32

Sokakta İlk Gün

Üzerinden on beş gün geçmesine rağmen henüz değerlendirme yapamadım. Oysa herhangi bir aktivitenin başarısı, öncesi ve sonrası ile direkt ilgilidir. Buna inanırım.

Önce fikir sormak ile başlanmalı. İlgili, ilgisiz herkese sorulabilir. Çünkü kimin, ne kadar ilgi göstereceğine asla biz karar veremeyiz. Önyargılarımız, tanımlamalarımız bizi gösterir. Ne yazık ki, bazıları neyin nasıl olamayacağını anlatmaya çalışabilir. Tecrübedir, dikkate alınmalı.

Bu aşamayı uzunca bir süre gerçeklemeye çalıştığımı sanıyorum. Aldığım cevaplar beni tatmin etmiş olsa idi, hedeflerime götürebilecek araçlarımı değiştirebilirdim. Ancak geliştirmeye çalıştım, elimden geldiğince. Düşüncelerini paylaşarak, bana özel öğrenme yolculuğumda ışık olan dostlara teşekkür ederim. En doğru şeyi yaptığımı kesinlikle iddia edemiyorum. Ama yapabileceğim başkaca bir şey bilmiyorum.

Sonra davet yapılır. Normalde fikirler alındığı için davete icabet beklenir. Ama herkesin, her zaman kendisince mazeretleri vardır. Gelenin, ne için geldiği de bilinemez.

Daha sonra ise yapılan aktivitenin içeriği büyük bir şevk ile paylaşılır. Heyecan duyulmaması mümkündür ama bu sadece bir bakış açısıdır. Eksikler olabilir. Öğreniyoruz ve bu hemencecik oluverecek bir şey değildir.

Hayaller ve gerçekler… 

Son iki aşamada cuvalladım sanki. Veya mazeretlerimi mi konuşalım yoksa yolun kaderini mi?

Bir psikologun, farklı fikirlere karşı gösterdiğimiz tepkiyi formüle ettiğini dinlemiştim bir zamanlar. Önce “Yapamazsın!“ diyoruz. Sonra dalga geçiyoruz. Daha sonra düşmanlık başlıyor. Ve son aşama, hayranlık. “Başaracağı belli idi zaten…“

Henüz üçüncü aşamayı görmedim ama olursa hiç mi hiç şaşırmayacağım. Çünkü hayatı akışına yaşamak, sanki insanlara rağmen yaşamak demek. Böyle olmak zorunda değil ama realitemiz bu. Veya zamanın çıldırtıcılığı ile edindiğimiz tavır. Olmak varken bilmek ile yetinmek…

Bu aşamada bir avukatın, hapis yatan müvekkilinden aktardığı hissiyatı paylaşarak devam etmek istiyorum. “Aileme yardım edenlere minnet duymadığım gibi yardım etmeyenlere de kızmıyorum. Çünkü bu, onların imtihanıdır.“
Veya hissiyatımı Konfüçyus’un sözleri ile ifade edeyim. “Ya bir yol bul, ya bir yol aç ya da yoldan çekil!“

Sokakta olmak… Gelenin niçin geldiğini, söyleyenin niçin söylediğini asla bilemiyoruz. Sözlerimizden aslında neleri anlamaları gerektiğine de asla karar veremiyoruz. Bilsek de asla yardım edemiyoruz. Belki bazı dostların arayışlarıma tepkisizlikleri de aslında erdemleridir ve bu kriterler ile açıklanabilir.
Sokaktayım, özgürce. Korkuyorum ki bu çok güzel bir şey. Kahramanlarımızı destanlaştırırız, anlatırız. En çok da bir kahramana ihtiyacımız olduğunda hatırlarız onları. “Gözünü bile kırpmadan…“ Mümkün değil, bence. Tüm diğer kapıları kapatmadan mümkün olamaz. Tabii ki bunun o anda yapılması gerekmez. Fayda bile vermeyebilir. Veya bir inat, enseyi karartmama halidir yaşanan…

Üşüyorum, çırılçıplak… Her türlü fikre açık. Kendime ait değerlerim? Yıllarca sordum bu soruyu. Umarım bulabilirim yakında cevabını.

Sevgi ve saygı tek çare. Tüm açmazlarımıza rağmen, güç seviciliğimize…

Aşk bütün dünyayı saracak ve buna kimse engel olamayacak. Çünkü tarih sürekli böyle tekerrür eder. Bulduğunu sanışların getirdiği bencillik, tüketim hoyratlığı, bunalım, kaos, vahşet… Arayışlar ile son bulur. Gayretim, insanlığın kendisi ile imtihanının bir parçası olmamaktır.

Standı ziyaret eden ve düşünceleri paylaşan dostlar, bana yalnız olmadığımı söylerler. Tüm gelişme, değişme… Ve sonrası hallenme, benim dünyamda gerçekleşecek. Yapayalnız. Zor olan şey budur zaten.

 

NELER SÖYLENDİ?
@
KÖŞE YAZARLARI TÜMÜ
Advert
Yol Durumu
ARŞİV ARAMA