Çocuklarımızın eğitim ve öğretim sürecinde onlara karşı yaptığımız yanlışlardan ve en önemlilerinden biri de onların yaptıkları işlerle ilgili “kusur” bulmamızdır.
Her birey yaptığı işin ya da bir eylemin kusursuz olmasını ve beğenilmesini ister. Çalışma sırasında beğenilip beğenilmeyeceğinin hayallerini kurar. Beğenildiğinde nasıl bir mutluluk yaşayabileceğini hayal eder.
Çok az bir ihtimal de olsa kusur bulunması veya beğenilmeme kuşkusu giderek korkuya dönüşür. Eğer kusurlu bulunması, beğenilmemesi gibi bir durum yaşayacak olursa tüm hayalleri yıkılmış olur. Yaptığı iş ve eylemi bir daha yapmak istemez. Azim ve şevki kırılmış olur. Kendisinin yeteneksiz, beceriksiz birisi olduğuna inanmaya başlar. Bu da onun ruhunda derin yaralar açar ve onu mutsuzluğa götürür.
Her beğeni aldığında da yaptığı iş ya da eylemle ilgili kurduğu hayallerin gerçekleşmesinden dolayı tarifsiz haz ve mutluluk duyar. Yaptıklarını ve bundan sonra yapmak istediklerini çevresindekilere bıkıp usanmadan tekrar, tekrar anlatmaya çalışır. Bu aşamadan sonraki çalışmalarının daha iyi, daha mükemmel olması için bütün gayretini ve becerisini sergiler. Her başladığı işe azim ve şevk ile başlar.
Çocuğumuz iş ve eylemlerinde kusurlu olsa bile onu rencide edici söz ya da davranışta bulunmadan, hoşgörü içinde gerekli açıklamalarla düzeltme yoluna gidilmelidir. Hatta olumlu yönleri ve güzellikleri ön plana çıkarılarak motive edilmeli, onurlandırılmalıdır.
Böyle bir yaklaşımın çocuğun size karşı sevgi, saygı ve bağlılığını sarsılmayacak şekilde perçinleyeceğini unutmamalıdır.
Unutmayalım ki söz konusu bizim geleceğimiz olan yavrularımızdır.
Onlar her şeyin en güzeline layıktır.