Bazen oturup kendi kendime soruyorum; “Neden?”
Bir oyuncağımız var, bir tane daha istiyoruz, neden?
Bir kalemimiz var, bir tane daha istiyoruz, neden?
Bir çantamız var, bir tane daha istiyoruz, neden?
Bir elbisemiz var, evimiz var, arabamız var, her şeyimiz var!
Tüm bunlardan başka bir şeyimiz daha var! "Canımız! Can" Bir ile yetinmeyip çok olsun istiyoruz. Her biri bulduğumuzda, mutlaka ikiyi de istiyoruz.
Neden iki?
Üçü de dördü de beşi de… uzadıkça uzuyor. İsteklerin bir türlü sonu gelmiyor.
Şimdi, yeniden kendime soruyorum; “Gerçekten tüm bunları biz mi istiyoruz? Yoksa bize istettiren bir güç mü var?”
İşte bu noktada çok düşündüm. Akıl ve mantık süzgecinden geçirdiğim zaman, bunları ben istemiş olamam. Çünkü ben, sadece bugün varım.
Bugünse sadece “bir” demektir. Bugün için de, bir oyuncak, bir kalem, bir çanta, bir elbise yeter.
İkincileri asla kullanamayacağım.
Kullanamayacağımı bildiğim halde, bile bile neden ikinciyi, üçüncüyü, dördüncüyü isteyeyim ki?
Buna benzer soruları çoğaltarak durmadan kendime sorup duruyorum.
Ben, bu hayatı “bir” defa yaşayacağım! İkincisinin olmayacağını çok iyi biliyorum!
Madem öyle ise ikinciyi, üçüncüyü, dördüncüyü ve hatta çok daha fazlasını istememe neden olan şey nedir?
İçimdeki bitip tükenmeyen isteme arzusunu oluşturan güç ne?
Daha fazlasına sahip olma hırsımı körükleyen, kışkırtan gücün kaynağı ne?
Evet, içimde tüm bunları durmadan dürtükleyen bir güç var!
Bu güç; bizi kıskançlığa, haksızlığa, yolsuzluğa, yalana, dolana, her türlü günaha ve doyumsuzluğa bıkıp usanmadan iten güç!
Bize, tüm bildiklerimizi unutturan güç!
Bize, bütün yanlışları yaptıran güç!
Bize, aklımızı geri plana attıran güç!
Daha da önemlisi ve asıl bilinmesi gereken; Yaradan’a karşı görevlerimize engel olan, yaptırmayan güç!
Aklımızı kendimizden uzaklaştırarak beynimize hükmeden güç!
Bu gücün adı: "Nefs!.. "
Bizi, “bizden" uzaklaştıran nefs!
Bizi, doyumsuzlaştıran nefs!
Bizi, yanlışa saptıran nefs!
Bizi, haksızlığa batıran nefs!
Bizi, “birden" ikiye getiren nefs!
Bizi, küfre götüren nefs!
Bizi, maddeye taptıran nefs!
Velhasıl “İçimdeki Şeytan”: "Nefs!"
Bütün bunları iyice biliyorum artık.
Her iki cihanda da mutlu yaşayabilmem için yapmam gerekeni de biliyorum: Ne pahasına olursa olsun, "içimdeki şeytanı" öldürmem lazım!
Hem normal yaşamımda, hem toplumsal yaşamımda, hem de inanç noktasında, dini yaşamımda bu şeytanı mutlaka yok etmem lazım.
Nefs denen şeytanı öldürdüğüm zaman, hem iç huzurumu hem de toplum içindeki huzur ve dengemi de yakalamış olacağım.
Nefs denen şeytanı öldürdüğüm zaman, bir ile yetinmesini öğrenmiş olacağım.
Nefs denen şeytanı öldürdüğüm zaman, kibir ve gururdan arınmış olacağım.
Nefs denen şeytanı öldürdüğüm zaman, kin ve nefret duygusundan kurtulmuş olacağım.
Nefs denen şeytanı öldürdüğüm zaman, insani ve vicdani bütün duygularla donatılmış olacağım.
Hepsinden ve her şeyden de daha önemli olan Rabbim’e karşı kulluk görevlerimi rahatça yerine getirebilme fırsatı bulacağım. Buna son derece eminim.
İçimizdeki şeytandan tamamen arınmak dileği ile...
Selam ve saygılar.