Prangalarımız

Aldanmak. Hayallerine, emeklerine, sevdiklerine aldanmak. Ya da aldandığını sanmak.

Harcadığın bir ömre, bir kelimeye, bir söze kanmak. Heba ettiğin yılların değmeyeceğine şahit olmak. Aman kırılmasınlara inadına kırılmak.
Gözünden sakındığından, özüne darbe almak. Baş üstünde gezdirdiğine başını ezdirmek ne acı tecrübe.

Bir röportajda 'Mutluluk vitrinde saklı gibi, aç gözlerle bakiyoruz' diyordu.
Mutluluğu kenardan izlemek, saadete aç olmak kader miydi?

Ruhumuza zerkedilmiş olan o nazenin duyguları atıl bırakan biz miydik? Bizlere sınırsız verilen hoşgörü denizinde doyasıya yüzmek varken, onu kaba koyup daraltarak hayatı kendi kendimize zindan etmek hak olmamalı.

Geçici dünyanın havaslarına, şaşaalarına kapılmak değil miydi aldanmak. Sevdiğinin ihaneti, kardeşinin sırtından vurması, kendi kendine vurmakta öyle miydi. Yüreğimize hapsettiğimiz mutluluğumuza sahip çıkamayışlığımız kendi kendimizi kandırmak değil de neydi?

"Kırgınlıklar omuzlarını çökerten yüklerdir, onlardan kurtulun" derken Üstad, affetmenin ruhumuza verdigi huzuru anlatıyordu sanırım. Yüreğimize çöken kasvetin, aldanmışlık duygusuyla kaosa dönmesine rıza göstermemekti mutluluk.

Beklentilerin yüksekliği döndürüyor başımızı. Aldanmışlığımızın esareti yakıyor canımızı. Çok sevip daha çok sevilme isteği esir ediyor duygularımızı. Bir zincirin halkaları gibi biri kopunca dağılıveriyor bütün parçaları. Sonra dengeler değişiyor sanırım.

Üzerimize çöken aldanmışlık hissi sarıyor tüm benliğimizi. Ayaklarımız prangalanıyor, gidemiyoruz muhabbet deryasına. Af çeşmesinden içemiyoruz kana kana. Omuzlarımızdaki yükten kurtulamıyoruz nedense.

Sonu virane bir beden, kin ve nefret dolu beyinler. Aldanmışlık yada aldatılmışlık hissinin yıkıntıları içerisinde kayboluşlar. Moloz yüklü bir bedene ev sahipliği yapmanın sıkıntısı sarar benliğimizi.

Hoşgörü denizinde yıkanıp, Sevgi okyanusuna açılmak ve tüm prangalarından kurtulmak varken, değer mi üç günlük dünyanı kendine zehretmeye. Silkelenmek, ebedi hayatın varlığıyla avunmak, sonsuz merhamet sahibinin şefkatine sığınmak değil miydi mutluluk.

Bütün gelgitlerimize 'dur' demek olsun hedefimiz. Geçici heveslere değil, baki sevdalara olsun özlemimiz. Yalan alemden gerçek aleme kaysın gönlümüz. Mana aleminin derinliklerinde kaybolmak olsun ödülümüz. Sevgiyle ..

ETİKETLER: Ümmügülsüm Hasyıldırım Prangalarımız

NELER SÖYLENDİ?

Website Yorumları

Ümmügülsüm Hasyıldırım

DİĞER YAZILARI Mükâfat Günlere Hapsettik Sevgileri Safımız Belli Olsun Cennet Gülleri İade Ediyorum Utanç Bayrak Çekmiş Özgürlüğe Keder İlacı Yok Hayırlı Bayramlar Seni Seviyorum Bize Ne Oldu? Gül Neydi? Bayram Huzur İklimi İçimden Gelmiyor Kıyamete Uyanmak Uyku Molası Üç Kardeş Ne Oldum Deme Ne Olacağım De Dostluk Sözlerde mi? Kanat Takmış Öğretmen Ben Neyim? Gülümse Hep Ağlamayı Seçtim Hayatımda Açlık Sensizlik Bir Okul Düşün / Üçüncü Bölüm Bir Okul Düşün / İkinci Bölüm Bir Okul Düşünün... Tohumum Saygı Muhabbet Sofrası