Güle baktım, usulca güldü yüzüme. Güller açtı yüzümde. Eser kalmadı hüznümden. Yanağıma oturan gamze oldu tebessümümden.
Sonra bülbül kondu dalına. Aldırmadan dikenine. "Gülü seven dikenine katlanır" dedi nazikçe. Ruhuma huzur veren nağmeyle öttü neşeyle. Kederim medarım oldu sessizce.
Derken bir arı kondu tamda gülün göbeğine. Görevini eda etmek istedi kanımca. Özünü alıp şifa hanesine eklemekti maksadı. Her dala konmak, her daldan öz toplamaktı alanı. Vazifesini yapan arı, veda etti gülle bülbüle usulca.
Her göz aynı göremedi. "Ne güzel yaradılmış" diyemedi. El dikti, gül bitti zannetti. Maksat değişti, mana şaştı. Yanağına düşen çiğ tanesi, gözyaşına temsildi. Yaraya merhem değil umuda zehir oldu. Gül dondu.
Ardından hoyrat bir el uzandı güle. Şak diye koparıverdi arsızca. Zikri dilinde eksik kaldı. Bülbülse yetim. Başka bir ele reverans oldu, adı nezaketti. İncelik güya. Sevdiğinin emaresi. Bir gülde değil, gönüldeydi sevgi. Davranışlarda, sevgiyle bakan gözde, iyi günde, kötü günde dimdik yanında durabilmekteydi. Bir gülde kısır kaldı.
Gül belki bir gönüle manen "Seni seviyorum" dedi. Aşka yelken açtı. Birazcık ta titretti. Aslında huzura temsildi. Ama yetmedi. Yetmezdi. Gönül kapısı yol geçen hanı değildi. Gerçeklik isterdi. İçtenlik aradı. Samimiyet neredeydi.
Oysa Gül, Rasulullah'ın temsiliydi. Sevginin ta kendisiydi. Gül ile Bülbülün aşkı, Rasulullah'ın Hakk'a aşkına temsildi. Huzura, mutluluğa , ebediyete, sonsuzluğa talipti. Sıradan değildi. Kokusu, duruşu, vakuru, Sanî-i Zülcelâl'in Esma'sının tecellisiydi. Sanatına temsildi.
Hüznü giymiş yüzüme, tebessümü giydirendi. Gül yüzümü güldüren di. Sevgiydi.
Öyleyse sevgiyle..