Kaç bahar geçti, kaç yaza 'merhaba' dedi bu yürek. Kaç kez mevsimlerin hazanıyla buz tuttu yüreğim. Kışın soğuğunda burçak burçak terledi kim bilir.
Dumanı üstünde köpük köpük eridi mevsimler. Hem birbirine küskün, hem birbirisiz olamazlar. Zincirin halkaları gibi birbirlerine kelepçeliler. Biri koparsa hepten dağılırlar.
Günün katili desem fıtratına hakaret. Günü Yaradan'a ihanet. Eriyen günlerime mihnet. An sancıya durdu. İçinde bulunduğum 'ana bereket.' Lütufta vefa, vefada hürmet, hürmette muhabbet gerek.
Sevda iklimi karlı. Can yangını harlı. Gönülde umut buharlı. Hasret vuslata atarlı. Dinmiyor fırtınalar. İsyanda rüzgarlar. Kıvılcımlar saçıyor dört bir yana. Alevlerin dili uzun. Yüreğim suskun.
Geceler öksüz, gün yetim. Benim de kesilmiş biletim. Buz dağları kederinden erir, başı dumanlı dağlar yasta. Hüznüm umutla muhabbette, gül ile bülbülse ketum.
Duygularım yerle yeksan. Çığ düşmüş gibi üzerine. Tsunamiler baş kaldırmış evrene, Dünya girmiş dip köşe temizliğine. Hortumlar uzanıyor gökyüzüne. Silip süpürüyor fırtınalar. Adeta diyor ki "Uyan, uyan be insanoğlu".
Heyhat. Üzerimizde ölüm sessizliği. Uykuda beyinler. Kararmış zihinler. Mirasımız, vasat nesiller, virane bir dünya. Almış başını gidiyor birbirini suçlayan bir furya.
Yorgunum. Yaşadıklarımdan, yaşayacaklarımdan. Rıza dairesinde kalamamaktan. Boynum bükük. Modum düşük. Utanç duvarına çarpar gibiyim. Ne yapsam nafile. Rızana koştukça suçlanan biçare.
Eyvahh! Huzurullah'ta derse Rabbim, " Bu mu mirasın?" Ne cevap vereyim. İlimde öksüz, amelde yetimim. Tebliğde bitmişim. Ya Rabb! Ben neyim?