Kendime Ait Bir Masa

İşe ilk başladığım yıllarda, yazma konusunda deneyimli arkadaşım, “Yazmak doğum yapmak gibidir.” Demişti.

Harflerin, kelimelerin birleşiminden ortaya okunur bir yazı çıkarmak, bir hayli zorlu bir yoldur ama zevklidir de…

Bir de zaman içinde şu sözü uladım ben ona, “Yazmak yalnızlık gerektirir.”…

Ne zaman bir yazının başına otursam, bu cümleler gelir hatrıma ve öncesinde niyet ederim güzel şeyler yazmaya…

Sakin bir kafa, oturacak kadar bir yer, bir kalem, kâğıt, olursa tabii bilgisayar, bir fincan da kahve, yazma yolculuğunun en güzel eşlikçileri…

Wirginia Woolf, “Kendine Ait Bir Oda” kitabında, özellikle kadınların, kendilerine ait ayrı bir oda ve boş zaman oluşturmaları gerektiğinden bahseder.
Aslında bence kadın erkek fark etmez. Herkesin kendiyle kalabileceği, baş başa zaman özel zaman geçirip düşünebileceği, okuyabileceği, isterse yazabileceği, küçük de olsa bir odası, köşesi, yeri olmalı.

Bir nefes köşesi… Dinlenme, sağalma noktası…
Yaşam kaygısı, iş, ev, çocuk büyütme derken benim uzun süre böyle bir ortamım olmadı. Nerede bulduysam orada yazdım, okudum, düşündüm.
Eşim bu halime üzülmüş olacak ki, yıllar önce bir akşam bu masa ve sandalyeyle eve geldi. Salonun, pencere yanındaki köşesine özenle yerleştirdi.
Aldığım en anlamlı hediyelerden biri bu masa, benim özel alanımdı, nefes köşemdi, hayal kaçamağımdı.

Elbette fotoğraftaki gibi düzgün, tertipli değil her an. Bazen günlerce dağınık.

Çoğu kez oturamıyorum. Mutfakta çorba karıştırırken, temizlik aralarında kahvemi yudumlarken, gece odama çekildiğimde bir köşede, neresi uygunsa, yazıyorum.

Ama biliyorum ki, masam orada, yanından geçerken bakışıyoruz genelde. Ben ona gülümsüyorum, o bana göz kırpıyor.

Sessizce, “uygun olduğunda gel hadi, otur biraz düşün, çalış, oku.”
“Bir şeyler yaz. Bak ben hep buradayım” diye fısıldıyor.

Tamam, diyorum, çocuklara bir bakayım ne yapıyorlar, sonra da akşam için bir sütlaç yapayım, hemen kaçıp geleceğim oraya…

Ev küçük, yerim dar, nereden bulacağım böyle bir köşe demeyin.

İsteyin yeter ki ve oluşturun kendi yaşam boşluğunuzu.

Bir yapın, çayınızı, kahvenizi, kitabınızı alın oturun, ne demek istediğimi anlayacaksınız…

ETİKETLER: Dilek Tuna Memişoğlu Kendime Ait Bir Masa

NELER SÖYLENDİ?

Website Yorumları

Dilek Tuna Memişoğlu

DİĞER YAZILARI 23 Nisan Fotoğrafındaki Küçük Kız Bir Arife Sabahı Kiraz Ağacı ve Ardıç Kuşu Bir Güllaç Hikâyesinde Ramazan Ayı ve Biz Biz Uyurken Açlıktan Çocuklar Ölüyor Yanı başımızda Geçmiş Zaman Fotoğraflarını Okumak Bir Kandil Günü Huzuru Var İçimde Tükettikçe Tükeniyoruz Etrafına Konfeti Gibi Kibarlık Saç Atam Ankara'ya Gelmiş Bayrak Asılı Evler Nardugan Bayramı ve Nar Taneleri Ben Kadınım Hoş geldin Aralık 10 Kasım'da Atatürk'ü Anmak ve Anlamak Dünya Kız Çocukları Günü Çanakkale Yanıyor Canımız Yanıyor Hepimiz Birer Zaman Yolcusuyuz Ruhlarımız Karışsın Arife Sularına Hıdırellez Aşkına Ne Çok Emek Ah Eski Bayramlar Ah Dumlupınar Nevruzumuz Kutlu Olsun Ankara’ya Kar Geldi Emanet Çocuklar Aşk İle Okumak, Aşk İle Yazmak Kadın Öyküleri Yazmak Sadece Güzel Cümleler Suyumuz Kıymetlimiz Hepimiz Cumhuriyet Çocuklarıyız Bu Ay Kaç Kitap Okurum? Turuncu Daktilom Gururlu Destanımız Çanakkale Hoş Geldin Eylül 30 Ağustos Zafer Bayramımız Kutlu Olsun Bir Hafta Sonu Güncesi Haydi Şimdi Desek Hayata Çocukluğumuzun Yazarı Ömer Seyfettin Bir Bardak Demli Çay Bir Aşure Öyküsü Hayata Gülümse Kalk Tazelen Ruhum Tatilin Arka Penceresi