Söz süzgeci tıkalı bugün. Duygular gölleniyor hafızamda. Doğru kelimeler tıkalı süzgecimde. Esir, akmıyor. İfade özürlüyüm. Gece, nöbeti güne devrederken, hafızam 4.17 de mahkum.
Zaman ilaç olmamış gibi. Yaraları sarmada sınıfta mı kaldık ne? Gün bugün sanki. Yıkıntıların silemediği anılar canlanmış deprem bölgesinde. Sokakların gözü yaşlı, boynu bükük. Bir tarihin izleri hortlamış caddelerde. Tarihe ıslak imzalı belge sunarmış gibi.
Aradan geçen zamanın götürdükleri mi bıraktıkları mı acı? Aldıkları mı verdikleri mi yakıcı? Tekrarı mı yoksa olasılıklar mı daha sancılı?
Bitmek bilmeyen soruların depreminde gönül. Bir gerçek varsa, o da silkelenme zamanı. Yeniden başlama, küllerinden doğma vakti. Hiçbir isyan, hiçbir feryat merhem olmayacak yaralara..
Hüzün kafesine kilitlediğimiz o güzel duygularımızı azat edip, dertleri gönül ateşinde pişirmek gerek. Bunca eleme, onca hüzne rağmen; umuda merdiven dayamak gerek. Mü'min ye'se düşmez çünkü. Fani hayatın boşluğunda asılı kalmaz. Gaflet perdesine esir olmaz. Kulağına fısıldanan fitnelere boyun eğmez. Hak yemez, hakkını yedirmez. Doğruluktan, dürüstlükten vazgeçmez. Yılmaz, yıldırmaz.
Uyanmak, uyandırmak olmalı hedefimiz. Hakikat perdesini aralamak olmalı işimiz. Yaralara merhem olmak olmalı emelimiz. Karınca, kararınca; elimizi taşın altına sürmek olmalı düşüncemiz.
Artık Rahmet pınarının serinliğinde yunmak gerek. Nerede, nasıl duracağımızı bilmek gerek. Sevmek, sevdiğini hissettirmek gerek. Bir gün bizim de düşebileceğimiz bilinciyle, elimizi ihtiyacı olana uzatmak gerek.
Namaz hediyesiyle müşerref olduğumuz bu geceyi; kayıpları bulmak, yaraları sarmak, maduriyetleri giderilmesi için dua dua yalvarmak gerek. Bir ve birlik olmak, hakikatlerle hemhal olmak gerek. Karınca misali, safımızı belirlemek gerek.
Bu gün Miraç Kandili. El ele vermenin, gönül gönüle girmenin, umut olmanın, birliğin ve dirliğin saati. Uyanma, hakkıyla bu günü eda etme vakti!