Hep ağlamayı seçtim hayatımda. Nedensiz sebepsiz. Hep ufaladığımı sandım hayatı avuçlarımda sorumsuzca. Ama hayat başkaydı, bambaşka ufuklara yelken açan hayallerin baharında taze filizler gibi.
Gönül bağları, kopan yapraklar gibi savruldukça savruldu hayatta gayesiz, payesiz serserice. Gözyaşlarım kirpiklerimi şeddeledi hep arsızca. Yağmur taneleriyle ortaklığı gün geçtikçe büyüdü, büyüdü sığmadı yüreklere. Kirpiklerin özgür bıraktığı yaşlar derin izler bıraktı yazık ki yanaklarda. Sadece Yaradan aşkıydı su serpen yüreklere. Sevda iklimini, mayın tarlasına çevirmişti gözyaşları intikam alırcasına.
Ağlamak kader miydi, yoksa Yaratıcıya çıkan merdiven mi? Gözyaşlarıyla ıslanmayan seccadeler nasıl şahitlik edecekti ki gafletteyse beden. Geceler yalnızlığına yoldaş olamamışsa, ağlamaz mı gözler. Ruhunu koyup secdeye at dünyanı ardına, dön Yaratıcının huzuruna, ıslat gönül tarlanı doyana dek gözyaşlarınla, ulaşacaksan refaha...
Hep ağlamayı seçtim hayatımda. Ulaşmam gerekiyordu sonsuzluk yurdundaki ebedi mutluluğa. Öyle ki gözyaşları derya olup söndürmeliydi kor ateşlerle dolu kuyuları. Dünya hapishanesini cennet bahçelerine çevirmenin yolu, titreyen dudakların sızlayan kalple buluşmasıyla, Hakk Teâlâ ya yakarışı olmalıydı. Sevmeliydi yüreğim yaratılanı Yaradan adına.
Hep ağlamayı seçtim hayatımda. Dünya dehlizlerinde yok olmamak için sıraladım önceliklerimi helal dairede. Ve öyle yürekten dua ettim ki aydınlık geleceklere ulaşmak ümidiyle.
Hayat; gülmek için kısa, ağlamak için safsata. Ömür, ikindi vakti ağaç altında gölgeleme kadar kısa. Ağız tadı yürekteki huzurda. Gönül almada, son lokmanda olsa paylaşmakta.
Hep ağlamayı seçtim hayatımda, mutlu yarınlara kavuşma hayaliyle. Yaşadığım anı, hakkıyla yaradılış gayesi doğrultusunda yaşayamama korkusuyla. Titredi yüreğim rıza dairesine girememe endişesiyle.
Umut yüreğe su serpse de dileğim arzumun dilde değil, yürekte olması duasıyla. Son gülen olma umuduyla...