NALET BİR AKŞAM
Gün döner, gölgeler düşer
Katı canlarına nesnelerin
Kuşlar yuvalarına çekilir
Beyaz kireç duvarlar kararır
Akşam olur, kalırım karanlığa
Başlar nalet, yezit bir akşam.
Gözleri yağmurlu, ıslak
Üzünçlü, bedbin, korkak
İncesazıyla gönlümün
Ağlardım dumanlı bir aynada.
Nasıl da serpilmiş mor menekşe
Kırılmış çiçeklerine yorgun gülüşler
Bir çoban kavalından gurbet türküleri
Duyumsardım, ağıt koyuverip dağlara.
Bir yanda terkedilmiş çocukluğum
Her yanım yangın ve yıkım
Sızılı bir yürek bıraktım dağlara
Kaç kez kalktım düştüğüm yerden
Kaç kez kanadı dizlerim
Hep bir yanım çocuk kaldı.
Uzak kaldım köyümden, sılamdan
Eğil dedim dağlara, eğilmediler
Yol verin dedim vermediler
Hasret kaldım daüssılama.
Gülen yüzüyle ay akarken
Uzak vahşi karanlıktan
Kızıl çağrısı var denizden esen yelin
Çağırınca beni kendine deniz
Batık gemiler gibi bitik, yalnız
Üşürüm nalet karanlıkta sensiz
İç çekişiyle sızlar yüreğim ümitsiz.
Dışarıda bir güz yağmuru
Islatır sulu sepken sokakları
Delik deşik ederek kaldırımları.
Bir rüzgar fısıltısı ağaçlarda
Sedef kalkmalı bir ud sesinde
Hicazkâr bir şarkı gibi gelir bana
Ve sen yüreğimin sevdalı bacısı
Saadetim, hürriyetim, memleketimsin.
