KANADIM KIRILDI O GÜN
Ne zaman doğdum, başladım yaşamaya, o gün başladım hayal kurmaya…
Yürümeyi hayal ettim önce. Yürüdüm. Koşmayı hayal ettim, koştum.
Düştüm, yaralandım. O da hayal kurmanın bedeli. Öğrenmenin bedeli.
Ayağımın bastığı çimen oldum. Ezildim. Acıdı canım, yükseldi çığlığım. Acıyı öğrendim, çığlık atmayı.
Arı oldum uçtum daldan dala. ‘’ Vız,vızzz..’’ vızladım. Arı soktu ‘’sız sız’ ’sızladım.
Güneş oldum. Doğdum battım. Gece oldum, sabaha uyandım. Geceyi öğrendim. Gündüzü öğrendim. Doğup batmayı öğrendim.
Çiçek oldum kokladım kendi kokumu, çektim içime. Ter kokusunu sonradan öğrendim.
Ben büyüdüm hayallerim büyüdü…
Okula başladım. Yazı oldum. Öğrendim yazmayı okumayı.
Yazar oldum süsledim kitapları.
Doktor oldum, giydim beyaz önlüğü. İyileştirdim onca hastayı.
Pilot oldum taşıdım onca yolcuyu.
Ne oldu ise o gün oldu. Vakitsiz miydi hayalim? Yoksa basmış mıydım kuyruğuna? Ben incindim hayallerim incindi... Ben yasa büründüm, hayallerim yasa büründü….
Ah! Olmaz olası o gün. O kara gün…
Ne olduydu o gün, arkadaşım değildi beni inciten özür bekleyeyim. Arkadaşım değildi incittiğim, gidip özür dileyim.
O gün hayal kuracağım tutmuş hem de dersin orta yerinde.
Öğretmenim tahtada ders anlatıyor. Bir yandan yazıyor tahtaya’’ y-x²/5’’ bir yandan anlatıyor ‘’ X bilinmeyen değer, x ile y’nin yerini değiştirirsek…’’
Ben birden koymuşum kendimi x’in yerine, ben yer değiştireceksem kiminle değiştirecektim. X, y’nin yanındaysa benim yanımda Ayşe. Öğretmen sınıfa sırtını döndüğü an değiştirdim kendi yerimi Ayşe’yle. Problemin sonucunu Ayşe düşünsün. Yok, yok öğretmen düşünsün Ayşe’ye yazık olur.
Farkında olmadan kalem elimden düşmüş yere.
Kalem de x, y kadar sessiz… Ses çıkarmadı. Demek ki o da bilerek düştü. Kalem kiminle yer değiştirmişti acaba? Gel de çık işin içinden.
Öğretmen olsaydım işin içinden çıkar mıydım acaba?
Öğretmen olsaydım merak eder miydim’’ y-x²/5’’nin sonucunu? Etmezdim elbet çünkü sonucu biliyordum.
Ben öğretmen olsaydım merak ederdim sınıfta sonucu ilk kim bilecek? Bakardım her birinin gözünün içine. Bakışlarım okşardı saçını, yüzünü her birinin. Her biri kaldırırdı parmağını tek tek… Cevapları alırdım tek tek. Yanlış söyleyenleri de okşardım bakışlarımla. Sonrası kolay sonucu verdim mi alırlardı hepsi gülümseyerek.
Yüzümde gülümseme… Bakışlarım tavanda. Yok, yok ben bulutların üstünde. Hayaller almış götürmüş beni hem de defterimi de kapamış beni götürürken.
Öğretmen gelmiş dikilmiş başıma. Bana bakmış, bakmış… Üstelik dakika tutmuş. Ee, X.Y’yi bilen, y-x²/5’’nin sonucunu bilen dakika tutmayı da mı bilemeyecek?
Öğretmen bu defa bilemedi benim bulutlardan ineceğim saati. Bu defa hesaplayamadı saati. Kızdı… Çekti aldı beni bulutların üstünden. Dikti gözünü, gözümün üstüne.
Sordu.
“Sen kimsin? Sen nerdesin?”
“Burdayım hocam!”
“Sen burdasın da kalemin, defterin nerde?”
“Burda hocam!”
“Sen ne yapıyorsun sen?”
“Hayal kuruyorum hocam!”
“Sen bırak hayal kurmayı da, tahtadakileri defterine yaz.”
“Sen bırak hayal kurmayı da, tahtadakileri defterine yaz.” deyişi bir tokattı sesinin titreyişinde, bir tokattı bakışlarında suratımda şakırdayan.
“Şak! Şak! Şak!..”
Ben aldım kalemi elime, başladım yazmaya. Hayallerim küstü bana. Gidiş o gidiş… Beni terk etti.
Baktım hayallerimin ardından sanki giden bendim. El sallayamadım gidişine. Sadece iki damla gözyaşı damladı yanağıma. Aldım avuçlarıma. Onlar hayallerimden kalan son parça ya da hayallerimin geri dönüşü. Onlar da kayboldu avuçlarımdan…
Koca, koskoca bir mezar kazdım yüreğimin orta yerine. Gömdüm hayallerimi. Avuç avuç toprakla doldurdum üstünü. Suladım gözyaşlarımla.
Biliyordum o mezarda bir daha ot bitmeyecek, güller açmayacak. Kuşlar konmayacak güllerin dalına…
Öğretmenim kanadımı kırmıştı o gün. Yastaydım…
Ben öğretmen olsaydım önce hayal kurmayı öğretirdim.
Sonra nasıl olsa öğrenirdi onlar kanat çırpmayı, uçmayı.
Ben kanat çırpmaya hasret kaldım, mavilikler kanat çırpışıma..
