IŞIĞA ÖZLEM
Sıcacık gülüşün vardı,
Gözlerin derin ve hüzünlü bakardı.
Sana bakınca içim ısınırdı.
Seni düşünmek sığınağımdı.
Sonra bir yalnızlık anımda,
Yüreğimin daraldığında,
Yuvasından çok uzaklarda,
Yaralı bir kuş misalince,
Çırpınıp dururken umarsızca,
Beliriverdin sen yanıbaşımda!
O sımsıcaklığına akıverdi ruhum.
O an yuvasını bulmuş yavru kuştum.
Bir güzellik sihrine kapılmıştım.
Yanında ökseye tutulurdu yüreğim.
Mutluluktan öleceğim sanırdım.
Elin, elime değdiğinde,
Nasıl da yangın yerine dönerdim..
Gözlerinde yangınıma eş yangın görürdüm,
Susardım.. susardın..
Dururdu zaman..
İsterdim, hiç bitmesin bu an.
Senden uzak yakıcı özleminde,
Dayanılmazdı yangınım.
Bu değişmez, bu taşlaşmış gerçeklerde,
Sıkışıp kalmıştı bedenim.
Dayanılmaz isyan içimde,
Kimeydi, neyeydi bu isyanım?
Kimdeydi cevabı, bilmiyordum.
Bu sevda bu kadar sarmışken,
Canımda, yakınımdayken,
Yoktun işte, olamazdın..
İçime güneş doğmuşken,
Kurtuluş yoktu kara bulutlardan.
Hiçbir zaman bir ışık belirmeyecekti ufuktan.
Ama değerdi, seni yaşamak uzaktan.
Öyle büyüktü ki sevdan,
Belki de dayanamazdım yanımda olsan.
Ölürdüm senden önce,
Bir gün ayrıldığını duyunca dünyamdan..
Yarıldı yüreğim, boğuldum sessiz feryatlarımdan.
Bir daha öksüz kalmıştım, bu kez tümden..
İşte yine yapayalnızdım,
İçimde ışığa özlem…
Bir gün dağ dağa kavuşur muydu mu bilmem…
