Neyle Övünüyorsun?

Ülke olarak zor bir dönemden geçiyoruz. Henüz bitmedi yaşadıklarımızın acısı. Hiçbir şeyden zevk almaz olduk. Sadece ben değil, hepimiz aşağı yukarı aynı ruh halini paylaşıyoruz. Bazen yediklerimizden, bazen içtiklerimizden, bazen gezdiklerimizden, hatta gülüşlerimizden bile utanıyoruz. Eski halimizi düşündükçe bir bıçak saplanır gibi geliyor içimize.

O sahip olduğumuz bir şeylerimizle övündüğümüz günler geliyor aklımıza. Ne çocukça, ne aptalca işler ile uğraşmışız diye düşünüyoruz. Evimiz, arabamız, işimiz, çocuklarımız, hatta hatta eşyalarımız… Bitti mi? Giysilerimiz, takılarımız, güzelleşmek ve bakımlı olmak uğruna gidilen güzellik salonları, Pazar sabahları kahvaltı için dışarı gitmeler, şık restoranlarda yenilen yemekler, hafta başı iş yerinde hafta sonu gidilip gelinen yerlerin dedikoduları…

Sadece bunlar değildi övündüklerimiz. Örneğin, çocuklarımızın gittiği okullar, ailemizin sahip olduğu ama sonunda bizim olacak varlıklarımız, elit komşularımız, müstesna arkadaşlarımız, oturduğumuz semt… 

Tüm bunlarla övünmeyi bitirince, kendimizle övünmeye başlıyorduk. Neler okuduk, nerelere gittik, hangi işlerde çalıştık, diplomalarımız, sertifikalarımız… Bizimki bitse eşimizin, o da bitse çocuklarımızın… 

Maddi manevi sürekli bir şeylerin sahibi olduğumuzu düşünerek övünmeyi marifet sayıyorduk ki; bir gece, ansızın, bir şeyler devrildi… Yıkıldık, çöktük, hatta hatta yok olduk…

Eğer bir tanıdığımıza veya ailemize bir şey olmadıysa, kısacık bir an mutlu hissettik kendimizi. Sonra o mutluluk yerini derin bir acıya bıraktı. Ağızlarımızda buruk, kekremsi bir tat, yüreklerimizde çöreklenmiş bir sızı ve o güne kadar övündüğümüz şeylerin ne kadar boş olduğunun defalarca kafamıza vurulması…

Biz, aslında ülkece çok büyük bir olay yaşadık ve hala kendimize gelebilmiş de değiliz. 

Annem hastanede yoğun bakımda kalırken, yandaki yatakta yatan deprem bölgesinden gelmiş ayakları kesilme tehlikesinde olan gencecik bir öğretmen vardı…Gözlerinde bazen bir acı, bazen bir ışıltı gördüğüm gencecik, pırıl pırıl bir genç kız… Bakmalara doyamayacağınız kadar güzel bir insan. Deprem bölgesindekilerden sadece biri… Biz annemi kaybettiğimiz gün, doktorlar onun tehlikeyi atlattığını ve ayaklarının kurtulduğunu söylediler. Bir yandan annemin acısı bizleri kavururken, bir yandan da kızımızın kurtulduğuna seviniyorduk. Bence övünülecek olan işte buydu. Bir insanın hayatını organ eksikliği yaşamadan tamamlayabilecek olmasının sağlanması… Öğretmenimizin sağlığına kavuşmasını sağlayan doktorlarımızdı övünülecek olan…

Sadece o da değil, bizler bu dönemde, halk olarak dayanışmanın en güzel örneklerini gördük. Gerek yurt içinden, gerek yurt dışından gelen yardımları ve gönüllülerin karşısındakileri hiç tanımadan sevgiyle sarılıp sarmaladıklarını, elindekini tereddüt etmeden paylaştıklarını ve yardım elini uzatan insanları gördük. Ülkemizin ve dünyamızın güzel ve onurlu insanlarıyla gurur duyduk. 

Artık hepimiz hayata başka bir pencereden, başka bir yerden bakıyoruz. Öncelikle “insan olmayı” bütün değerlerimizin üzerinde görüyoruz…

Ve fark ettik ki; asıl önemli olan, başka hiçbir şeyle değil, her şeyden önce “insan olmakla” övünebilmekti…

YAZIYI SESLİ DİNLEMEK İÇİN GÖRSELE TIKLAYIN...