SENSİZLİK
Griye boyanan bir akşam yalnızlığı yol kenarını sürüyen adımlarımda
Hâlâ ve hep bulutlu gözlerim.
Ziyaretçilerini çoktan uğurlamış herhangi bir yer
Sanki bir mezarlık sessizliği üstümde
Yalnızlık değil bu.
Düpedüz sensizlik...
Hiçbir yere varmayan yürüyüşlerden kalan
Eğreti bir yaşanmışlık üstümde.
Eli bol bir terzinin büyüyünce de giyinir dediği acılar dökülüyor omuzlarımdan
Kırılmış kollarım nasıl görünsün ki yenler içinde
İntizar değil bu.
Düpedüz sensizlik...
Ne çok biriktirmiştim oysa seni içimde.
Ne çok mucizeydi seni sevmek
Sesimi kutsayan sesine sererken ruhumu.
Bitti sanıyordum bütün imtihanlar.
Ömrümün kıyamı sendin.
Sonrası cennet.
İsyan değil bu.
Düpedüz sensizlik...
Belki birazdan esecek bir rüzgarın insafında işte ayak izlerim.
Kokumu kim ayırabilir bir başağın yeşilinden.
Akşam kızıllığında ateşe verdiğim ruhumun günahlarını kim taşıyabilir.
Kim, kim ben gibi sevebilir seni böyle
Böyle hiç değmeden gülüşüne.
Okyanus içersinde yalnız bir damlaya vurulur gibi.
Kim vurulur.
Kıyas değil bu.
Haşa inkar değil.
Düpedüz sensizlik...
