Ekmek Arası Keder

I.
Sahici bir konuşmaydı ona göre,
Gerçekliğinden emin olmadığım gecede!
Gözlerini kaçırarak sarf ettiği onca ünlem de neydi
Neyin kavgasıydı, yalnızlığının mı!
Açıkçası tamamlanma gayretim olmamıştı hiç!
Lavabo taşmıştı, musluğu bile unutmuştu.
Suçlanacak son kişiydim belki...
Belki de beni bir kere olsun görmemişti! 

II.
Bir yirmi yıl daha geçmesini beklemeli miydim?
Gözleri tüm yüzünü kaplıyordu sanki!
Rastlantının böylesi işte, bir yerlere yetişmek üzere olmak!
Dahası hava bozmuş, rüzgar yağmuru çağırıyordu.
Duraksadı, o kendinden emin halleri yoktu.
Tutunamadım "Nasılsın, sağlığın?" sorusuna.
"Görüşürüz!" diye bir şey çıktı ağzımdan.
Bir yirmi yıl sonrasına randevu isteği idi belki.

III.
Kayıp giden yelkovandı,
Mevsimler bir koşu halinde, sabırsız,
Kardan sonra yağmur, sonra yağmur öpüyordu güneşi…
Kokunun sindiği kitap arasında kopardığın yaprak varmak istiyordu özüne.
Geri gelmiyordun,
Kıtalararası gemilerin bile limanlarına döndüğü bir yeryüzünde...

IV.
İsimlerimizin baş harfleri vardı sinide küp şekerlerinden…
Dayatılmış öğrenmeden olacak ki ani bir refleksle dağıttım sofrayı,
Peynire bulaştı reçel!
Günün ertesinde aksak kaldırım taşları vardı,
Gökten mütemadiyen inen bir el,
Salıyordu üstüme sokağını çıkmaz yapan yağmuru!

V.
Issız bir ay doğuyordu gölgenden,
Karaltılar evi dimağıma bir huzme damlası için
bekleyiş! 
Tepelerden yuvarlandım, büyüdüm, upuzun bir gece oldum,
Beklemede ruhum…
Oysa başka dağların ardına koşuyordu ışığı ayın,
Rengarenk adamlara adadığın yüzün,
Çakılıp ortasına tek perdelik bellek oyunumun,
En baştan beri aslında bir âmâ olduğumu,
Haykırıyordu kornealarıma! 

VI.
Bana anlamadığım şeylerden bahsetme n'olur!
Kuşlar uçup gitsinler bu diyardan umurumda değil
Henüz çiçeklenmiş zerdali ağacını don vursun.
Ben! Tavan arasına hapseden gençliğinin kederini!
Bana hikaye kahramanlarını öldüren yazarlardan,
Bir gülümsemeye muhtaç giden intihar soluklulardan,
Bahsetme! Anlıyor musun! Anlatabiliyor muyum kendimi!
Şimdi sus ve yamacıma otur! Anlat neden titrediğini!