ŞİİR Mİ?...
Şiir yazabilmek için illa ki şair olmak gerekmez. Şiir, zihindeki olgunlaşan düşünceleri yürekte duygu haline getirinceye kadar yoğurmaktır. Şiir, belki o anda gerçek olmayanı veya gerçekleşmesi imkansız olanı terennüm eder, ama bu terennüm ettiği şey, hem gerçekten daha güzeldir hem de gerçekten daha aydınlıktır. Anlayabilene, anlamak isteyene...
Şiir; şiiri yazan kişinin kişiliğidir adeta, hayatının fragmanıdır, yüreğinin hissedilen ama görünmeyen yüzüdür, yürekteki, yıllarca bastırılmış duyguların mucizesidir. Şairin zekası ile kotarılmış rüyasıdır. Şiir yalnız gecelerin sesidir adeta... Şiir, rüyalarında mavi gökyüzünü arayan yüreklerin koyu karanlıklarda kendisine yol gösteren ışığıdır... Ve...Ve... Şiir, kelimelerle bazen gökyüzüne bazen de su üstüne resim yapabilmektir...
DÜŞÜNDÜN MÜ?..
Hayat, ömür, yaşamak ve yalnızlık.....
Bizler farkında olsakta olmasakta
Akıp gidiyor sımsıkı tuttuğumuz avuçlarımızdan.
Hayat farklı bir gün batımıdır hepimiz için
Ve her gün batımı yine kendimize seslendiğimiz
Gizemli bir ömrün can acıtan sözleridir.
İşte bir gün daha gitti keşkelerle dolu ömürden
Yine ''bu gün'' de dün olacak, “dün'' ise bir anı.
Anılar... Geçmişimizin rüyalarıdır bize geleceğimizi hatırlatan
Her gün üzerinde yürüdüğümüz kaldırım taşları gibi
Unutturmazlar bizlere kendilerini.
Ölümün elinden bir şeyler kurtarmak istermişcesine
Her gece yüreğimize gömdüğümüz gözyaşı olur akarlar
Yine gönüllerimize...
Geceler... Bazen yalnızlığın üzerine dökülen kor ateşi gibi
Bazen de, gelecek günlerin güzelliğini haber veren
Koyu karanlık ve sisli gecelerde muzdarip olmak mı?
Doğan güneşin sabahında mutlu olmak mıdır?
Bizim elimizde midir, birisini seçebilmek?
Neden diye sormayın hemen.
Gizemlerine ulaşabilen olmamıştır henüz hayatın
Aradığımızın ne olduğunu biliyor muyuz?
Arayacağımız yer belli mi?
Bakınırız sadece, güçlük çekeriz işaretlerini tanımakta.
Endişeler kollarını doladığında göğsümüze
Daralan kaburgalarımız haber verir zamanın boşa geçtiğini.
Yine de birisi ''Nasılsın?" diye sorsa
''İyiyim'' deriz alışkanlıkla çaresizlik ifade eden bakışlarımızla
Heyhat! Ne büyük bir merak içindedir bu bakışlar,
Sormak istermişcesine hayattan neler beklediğini.
Gün içindeki yaşamında imkansızlıklar içinde kıvranırken
Ama zordur bakışlarını kaçırmak, ondan kurtulmaya çalışmak..
Hep umulmadık anda karşılaşırız hayatla günü birlik yaşamda.
Sorularını ikinci kez ''Düşündün mü?" der gibi soracağını bilerek...
Ah! Şimdi ne güzel olur yeniden başlamak hayata
Çocukluğa, sevgiye, sevmeye hayal kurmaya....
Editör: Nevin Bahtışen
