MENZİL
Neden boğulur insan,
Nefessiz kalır?
Güneş bütün haşmetiyle doğarken,
Nasıl karanlıkta kalınır?
Sessizlik girdabına düştüm ben.
Debelendikçe batıyorum hepten.
Sükûtun koynuna saklandım.
Yalnızlığın omzuna yaslandım ben.
Dinmedi hiç burun sızılarım.
Gelmedi vuslata gebe günlerim.
Derbederim.
Sırılsıklam gecelerimde,
Camıma yalnız yağmurlar vurdu.
Kendi nefesimde boğulduğumda,
Yanaklarımı okşayan gözyaşlarım oldu.
Bir tek onlar öpücükler kondurdu.
Onlar damla damla akıp attı dertlerimi.
Ruhumun dünyaya açılan penceresi,
Buğulu bugün.
Manzarası kar, fırtına, tufan.
Bir de dert ortağım yağmurdur yağan,
Gönül kirimi hakkıyla yıkayan.
Biçare kalan yalnızlığımı
Beden kabıma sığamayan ahımı,
Hüznün yara ettiği kahrımı,
Kimsenin duymadığı feryadımı,
Evren dolusu rüzgârlar haykırdı.
Dedim kendi kendime
"Ölüm nedir, yok oluş mu, var oluş mu?
Varlığında kayboluş mu?"
Dedi:
"Ölüm asıl aleme geçiş pasaportudur"
Yaşamın resmi raporudur.
Nur alemine geçiş koridorudur"
Sustum.
Yoktu verilecek cevabım,
Ve dahi elbet sorulacaktı hesabım.
Kınalı ellerindeki Mushaf'ım,
Muhakkak olacaktı şahitim!
Sükûtu susturdum dilimde
Kaldı tüm heveslerim içimde
Hayallerim, hedeflerim
Ham meyve gibi kaldı elimde.
Kastım vuslat Ya Rabb!
Menzil hakiki ilimde!
