KÜLLENEN AĞAÇ
Sıcaklara geçen yaz,
Hafif bir yel dağıtır yapraklarını ağaçların.
Boncuk mavisinde, harlanmış güneş
Tozlu yollarda kan ter içindeyiz
Gönül yorgun, umut bitik
Yeşil bir ağaç gölgesi arar da. Kahrolası güneşlerde kavrulur
Filizlenmiş ağaç sürgünleri
Bir avuç su arar da
Suyu toprak içti
Yağmura hasret kaldı ağaçlar ormanı.
Düşlerimde yemyeşil gülüyordu palmiyeler
Çağırıyordu beni deniz
O sonsuz maviliğiyle
Uzun zaman oldu gitmeyeli sahillere
Yatmayalı güneşli kumlara.
Bir yalnız ağaç vardı dalları yeşil
Eksik olmazdı kuşları
Bilmem hangi hain yaktı
Kimlere kaldın ey nazlı ağaç!
Kim kül etti seni!
Yatacak yerin yok senin ağaç katili
Sen de gün yüzü görme emi!
Kumral kumral sustum
Umutsuzca baktım küllenen ağaca
Dertli bir bahçıvandım
Gözyaşı dökerdim yanan ağaca
Hangi hayâsız, şaşkın yaktı seni!
Kıydı canına.
Gönül bu sevdalı ağacı arar da
Hüzünlenir sonsuz bir yasla
Ayaz olur yüreği,
Düşer elleri iki yanına.
