KARDAN ADAM
I.
Dışarıda hava soğuk,
İnceden inceden bir ses: Boğuk.
Nazlı bir papatya yaprağı düşen,
Süzüle süzüle, tane tane yere inen.
Perdeyi aralayınca camın buğusu,
Titrek yüreğinin hem telaşı hem korkusu...
Neden sonra duydum sesini,
Çok geç fark ettim ben seni.
II.
Herkesin mevsimi başka,
Her çiçek baharda açmaz ki aşka.
Sen hep kıştasın, anladım; ama sen anlatmadın.
Bunca soğuğa belki de böyle dayandın.
Üşümüşsün, üşümüş gönlün,
Bu yüzden solmuş, aldan aka dönmüş gülün.
III.
Neden sonra duydum sesini,
Çok geç fark ettim ben seni.
Dağılmışsın papatya, bilirim dağılmayı.
Toplarım tek tek her bir yaprağını.
Kırılan gönlünü öperim, belki geçer,
Sararım yaralarını, bir gün hepsi biter.
Kabul olmuş dua gibi kon
Açtım avuçlarımı, tasan bulsun diye son.
IV.
Sıcacık ellerimle bir adam yaptım kardan.
İçeri aldım ki ısınsın yüreği kordan.
Onca yoldan geldin, yorgunsun, az dinlen.
Seni de ayaz vurmuş, belli her hâlinden.
Bilemedim eriyip gideceğini,
Bir anda silinip yiteceğini.
Üşüyen ellerimle bir adam yaptım kardan,
Hep kıştadan, hep en zordan.
Kardan Adam'ın tarifi, kullanım kılavuzu yok.
Buz gibi bir havadan daha yavuzu yok.
Eriyip giden tek kar mı, hayat eriyor.
Silinip yiten bahar mı; her dakika, her an bir saat yitiyor.
Papatya yaprağını tek tek neden sonra fark ettim.
Hakikaten Kardan Adam, ben seni neden, sonra fark ettim?
