DONDURMACI
1960’lı yılların sonuna doğru, Sivas, Çayırağzı Mahallesi sakinlerinden iki bacı. Her ikiside evli. Sivas'ta, Atatürk Caddesi’nden geçerken canları dondurma ister. O zamana kadar dondurmalar metal veya cam kapta ikram edilir. Dondurma yenilip bitince; kapları doğal olarak, yeniden servis edilmek üzre yıkanır. Yeni müşterilere dondurma servis edilirdi.
Tam da o yılların sonuna doğru, dondurmalar yenilebilir kaplarda ikram edilmeye başlamıştı. Dondurmayı bitirince istersen kabınıda yiyebiliyor veya atık olarak çöpe atabiliyordun. Adlarına da; "dondurma külahı" diyorlardı.
İşte bu iki bacı, dondurma alırlar. Biri yer bitirir. Bu arada yanlışlıkla külahınıda ısırır. Bakar, tatlı bir şey; onu da yer dondurmayla birlikte. Diğer bacı biraz yavaştan alır. İtinalı şekilde külahı sağlam tutar. Akıllarında güya külahı eskisi gibi geri iade etmek var. Külahı yiyen diğer bacı, dikkatle izler bacısını. Bakar ki külah sağlam. Biraz ezilir büzülür der ki, "Bacı, ben külahı yedim." Bunu duyan diğer bacı telaşla; “Buradan hemen dondurmacıya görünmeden kaçalım." der.
İkisi birlikte hemen oradan koşarcasına uzaklaşırlar. Dondurmacı külahı geri isteyecek diye. Yılarca o dondurmacının önünden bir daha geçmezler! Bu olayı kimseye de anlatmazlar yıllarca. Ta ki bir gün, seyyar dondurma satan satıcının mahallelerine gelişine kadar! O anda fark ederler ki, dondurma külahla satılıyor. İsteyen yiyor, isteyen atıyor. Bakıp, şaşar kalırlar.
Ben bu olayı duyunca sormuştum Çayırağızlı eşime; "Doğru mu?" diye.
Gülmüştü uzun uzun, güldürmüştü!
Kahramanlarımızdan birisi, eşimin annesi, birisi de teyzesi idi. Hadi bunlardan birinin adını vereyim. Tanırlar Sivaslılar rahmetli kayınvalidem Hatice Tereklioğlu. Şu bizim Duman Osman'ın kardeşinin hanımı. Cennet mekanı olsun. Diğer bacısı da rahmetli oldu!
Bunlar da, bizim Çayırağzı Mahallesi’nin kadınları!
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
