BU HÜZÜN NEDEN
De ki
Kış ortası bir güneş benim gülüşüm.
De ki
Her bakışım yetim doyurur.
Saçlarımın rüzgarına bir değen iflah olmaz bir daha
De ki
Bahar benim
Çiçek ben
Peki ama gözlerimdeki bu hüzün neden
De ki
Bakışlarımın dağ gölgesinde bütün keklikler
Çoban kavallarından ovalara yayılan o türküler benim adıma
Benimle yaşanası her şey
Her şey benimle sevilesi
Peki ama yüreğimdeki bu sızı neden
De ki
Küçük bir serçe kuşuyum kendi içimde
Ağlasam öleceğim
Yüzünü güneşe dönmüş kan çiçeğiyim kendi dalımda
Masum bir çocuğun kırılmış oyuncağına bakan gözleri var yüzümde
De ki kalabalık bir yalnızlık boş odalarımda
Kendimle hep savaşmaktayım
Peki ama
İçimdeki bu yaralar neden
De ki
Kimsenin sevincine bir tutam hüzün ekmedim
Hep dallarında sevdim bütün çiçekleri
Gölge olmadım kimsenin gün ışığına
Kimsenin yoluna engel olmadım.
Birbirini duymayan yüreklere hep köprü oldum
Peki ama
Ömrüme düşen bu ayrılıklar neden
De ki
Güneşi yakacak bir ateş yüreğimde
De ki okyanuslar dolusu bir hasret
Çocuksu bir gülümsemeye
De ki yurt olur yüreğim sevmesini bilene
Vatan olur gözlerimdeki uçurumlar
Peki ama
Bana düşen bu yalnızlık niye
