BİZ ANADOLUYUZ
Bizler Anadoluluyuz. Analar dolu bir yurdun mensuplarıyız. Bizde hayat çok farklıdır. Üretiriz. Üretkeniz. El emeği, göz nuru bizim en temel özelliğimiz. Kimseye yük olmamanın ama gerektiğinde yük sırtlanmanın eğitimini aile ocağında alırız. Daha küçüklükten başlarız ailemize destek olmaya.
Paylaşmayı ve üretmeyi ailede öğreniriz. Bizde bireysellik değil toplumsallık başı çeker.
Köylerimiz en ağır işleri omuzlar. Bağ, bahçe, tarla derken hayvancılık yorar insanı ama olsun üreten insan olmanın gurunu yaşar. Hamd eder, şükreder.
Bu gün ümmetçilikten birey olma şuuruna erişmekle övünenler bencil ve çıkarcı nesil üretmişlerdir. Şehirleşme bunda çok büyük etken olmuştur. Milyonları bir aya toplayan şehirler, orada inşa edilen apartmanlar insanları yalnızlığa itmiştir. Şehirlerde de bazı güzellikler yaşıyorsa o güzelliği de oraya taşıyan Anadolu ruhudur. Bu nedenle biz halen batıdaki gibi şehirleşemedik. İyi ki de öyleyiz.
Bu gün her şehirde yaşayanın köyle bağlantısı sürmektedir. Güz geldiğinde yolcu otobüslerine bir bakın lütfen. Çuvallarla, kolilerle, bidonlarla yiyecek içecek taşınır köylerden şehirlere. Şehirde bunlar yok mu? Var elbette. Hatta belki verdiği bagaj parasını da karşılamaz bu götürülenler ama yine de götürmek ister insan. Çünkü yaratılışı dizayn eden Yüce Allah’ın insanın bedenini o topraktan gelen gıdalarla, minerallere ve dokularla yaratmıştır. Ondan kopan insan benliğini kaybeder. Bireyselleşir ve yalnızlaşır. Bu nedenle de köyden şehre taşınır bu gıdalar diye düşünüyorum.
Anadolu insanı tutumludur. Her şeyi değerlendirir. İsraf onun lügatinde yoktur. Gerçi son zamanlarda bu özelliğimiz maalesef biraz hırpalandı. Aşırı varlığın meydana getirdiği şımarıklık bize de bulaştı ama halen biz Anadolu insanının üretkenliği ve israftan uzak duruş özelliği devam etmektedir. İnşallah da devam eder.
Bizim Anadolu’ya taşıdığımız ve kadim medeniyetlerle harmanlayıp ortaya çıkardığımız İslam Medeniyeti'nin doğal sonucudur bu söylediklerim. Çünkü bu medeniyet israfa karşıdır. Bencilliğe neden olan bireyselliğe karşıdır.
Paylaşmayı ve hemcinsiyle mutlu olmayı ister bu medeniyet. Bu nedenle de hayat tarzını iyilik dünyaya hâkim olsun için şekillendirir.
Komşuluk bizim medeniyetimizde çok önemlidir. “Komşu komşunun külüne muhtaçtır. Altın kapılının ağaç kapılıya işi düşer.” gibi.
Atasözlerimiz medeniyetimizin ürünleridir. Hz. Peygamber’in paça çorbası ile dahi olsa komşuya ikramı tavsiye etmesi yardımlaşmanın, ikramın, bölüşmenin önemini belirtmek için olsa gerek.
Anadolu insanı inancından besleyip büyüttüğü medeniyeti ile dillere destan işler çıkarmıştır. Vakıflar bunun mücessem örnekleridir. Bu nedenle tebliğ ve i’lay-ı kelimetullah için gittiğimiz yerlerde hanlar, hamamlar, köprüler, hastanenler ve medreseler inşa etmişiz. Asla yerli halkı sömürmemişiz batılı medeni ve aydın! Denilenler gibi…
Biz boş tenekeyi keser çiçek saksısı yaparız. Biz yaz meyve ve sebzelerini kurutur kışın yeriz. Plastik kapları da mutlaka değerlendiririz. Odunu yakar külünü bahçede, bağda değerlendiririz. Hayvan gübrelerini de öyle. Kısaca bizim medeniyetimiz israf, bireysellik, bencillik, ben’cilik, şükürsüzlük yoktur.
Paylaşmak, bölüşmek vardır. Bölünmek yoktur.
Kısacası Taptuk Emre’nin dediği gibi “ Bölüşürsek tok oluruz, bölünürsek yok oluruz.” İşte bizim özetimiz bu.
Ümmet şuurundan kurtulduğu ile övünen ve bireyselliği ayyuka çıkaranlara ithafen…
