BİN YILLIK ACI
Ne zamandır bir korku treninde
Biletsiz yolcuyum ben
Yüzümde yılların izi
Yokluk söz dinlemiyor
Ölüm orucunda sanki anılar
Rengi solmuş umutlarda kaldı
Mutluluğun gülen yüzü
Bitmez bir umudun gözüyle
Bakarken uzaklara
Asar yüzünü bekleyiş
Öksüz gecelerin yalnızlığında
Sisli sabahlara uyanır gözlerim
Ne zamandır suskunluğumun gözü yaşlı
Kendi masalına ağlarken yıllar
Gönül şarkılarım ağır yaralı
Durdu saat sustu zaman
Akreple yelkovan telaş içinde
Bir çöl yalnızlığında ruhum
Solgun renklerin gölgesinde
Gönlümün gökyüzünde
Demlenmiş acılar dolaşıyor
Emanet duygularım sabırsız
Nedene niçine takılıp kaldı günlerin aklı
Yağmalanmış düşlerim
Gecenin yüzü asık
Ah bu terk edilmişlik duygusu
Kim bilir neler çektiğimi
Yokluğun ana yurdu kalbim
Sesimin yankısı yorgun
Saklanarak içime
Kendimden sürgün yaşasam kimin umurunda
Dilsiz gecelerden kalma
Göçebe düşlerim var benim
Günler yalanlar gölgesinde geçerken
Umutsuzluk kokuyor güller
Gönlümün kıyısında
Yorgun hayaller kol geziyor
Çeksem kulağını hasretin hüznün
Biraz hizaya gelirler mi
Yitirdim suretimi bin yıllık bir acıda
Hükümsüz desem de kimse inanmaz bana
