BENİM DÜNYAMA KENDİ VARLIĞIM YETMEZ
Ufacık bedenlere uluyan ayaz,
Gariban ensesinde vicdansız nefes,
Açtım gömleğimin düğmelerini
Yüreğim kavruluyor;
Benim dünyama kendi varlığım yetmez.
Beni duyanlara şiirlerle seslenirim,
Penceresiz odalarda umutları öldüren,
Kahrolası gaddar benizlileri vuralım.
Ne kadar masum ve duygusal insan olsam da,
Aklımda yazamadığım çok küfür tuttum,
Küfürsüz yaşayamıyor içim,
Çok görmeyin, kınamayın da...
Yüreğim kavruluyor,
Yanmak istemesem de ben yanıyorum sanırım...
Gülmekle aramızda ağlayan minik gözler var.
Çıplak ayaklarda vücut bulan, karın bölgesine ilerleyen sancı.
Bu dünyaya kendi varlığım yetmez,
Gücüm bu kadar, takatim bu kadar...
Terörist duygularım azdırıyor dilimi.
Şiirler silahım, Allah ne verdiyse, mermi üretir kalbim.
Kalem ucum, aslında hep bir ağlayıştır,
O minik üşümüş eller çocukluğuma dair benzeyiştir.
Bu dünyaya kendi varlığım yetmez,
Şimdi hep birlikte bağırsak,
Güç yetmiyorsa şiirler yazsak,
Çaresiz kimsesiz çocuk olsak,
Bir dilim ekmek için yalvarsak,
Bir çocuk gülüşüne bir ömrü yok saysak,
Ne kaybederiz yürekten yansak?
