AZMİNE HAYRAN YÜREĞİM
Camıma yansıyan ağaç dalları gibi karmakarışık duygularım. Sen yoksun diye darlanan yüreğimde yetim umutlarım. Kısarak baktığın gözlerinin kıvrımında tutuklu kaldım.
Taş ocağında taş kırmaktan daha ağır beklemenin yorgunluğu. Kavuşmak hayal demiyeceğim bu kez. Sen gelemesen de ben çoktan yolcuyum. Sana açılan her kapı mübah bana.
Turkuaz gözlerindeki ışık hiç sönmesin istiyorum. Hasretin direncin olsun. Üç pırlantan, ayaklarının dermanı, zorlukların kalkanı, umudunun dayanağı olsun. Yarın güneş açtığında, hakikat penceresi de açılacak biliyorsun. Geride tertemiz anıların olacak. Saçtığın vefa tohumların filizlenip bir bir açacak.
Umuda yelken açmak kaldı hisseme. Gönül, "Elbet bir gün" hayaliyle gezinmede. Hasılı açık denize kulaç atmak gibi gözlerindeki hüzne dalmak. Derdim, o hüzün deryasında kaybolmak.
Kızıla boyanmış duvarlarımın penceresi yangın yeri. Yanan içeridekiler mi, hayallerim mi muallak. Hırsız beğendiğini alır, yangınsa ne var ne yoksa hepsini alır. Sana kocaman bir hiç kalır.
İzbe evin camına camına vuran alevleri seyretmek mi düştü aciz bedenime. Yoksa o yangın, anılarımı mı yakıyor beyin hanemde. Bir tek sen varsın geriye kalan küllerinde.
Gönül yolum uzun ince. Dinmez sancılarım hasretlik bitmeyince. Sağanak sağanak özlem yağan gözlerimde, hüküm giyen tebessümüm firarda. "Vur!" emrine amade...
Hınca hınç kalabalık içerisinde, hisseme düştü yalnızlık. Varlığında kayboluş nimet; yokluğuna alışmak zormuş. Bana kalan mirasın, her güne çentik atmakmış. Müebbet yemiş yalnızlığımın tahliyesi yokmuş.
Hiç kimseyi Allah, en hassas yanıyla sınamasın. Özlem ateşiyle kimse yanmasın. Sen mutlu ol yeter, gözün arkada kalmasın. Belki de vuslat nasip olur şaşarsın. Bil ki her zerremle duamdasın. Safın belli şüphesiz, Hakk yolda amansız ihtirasın. Azmine hayran yüreğimin duası, Rabbim ayağını kaydırmasın.
