YEMİN TÖRENİ
Dün askerlerin yemin töreni vardı. Oğlumda onların içindeydi. Aileler tören yerine sabah sekizde alınmaya başladı ve on bire kadar sürdü.
Sabırlı bekleyişin sonunda tören başladı. Konuşmalar, yürüyüş derken sona gelindi.
Sabırsızlıkla beklenen işte o an. Gözlerimizin dolu dolu olduğu, sarılmak için heyecanla beklenen o an.
Komutan “rahat” dediği anda, alanda bekleyen askerler yere çöktü ve bütün aileler sahaya koşmaya başladı. Koca saha ana baba gününe döndü. Belki dört bin kişi vardı. Sarıldık, hasret giderdik…
Etrafıma bakındım. Bayram yeri gibi gibiydi. Elleri dolu anne babalar, askerini alan piknik alanına gitti…
Geride gözü yaşlı askerler de vardı. Ailesi gelememiş, etrafını izlerken gördüğüm o halleri, yüreğimi yaktı.
Keşke yüzlerce kolum olsaydı da hepsine sarılabilseydim.
Ailesi gelemeyen askerlerin bazıları arkadaşları ile üçerli, dörderli gurup olup bir kenarda sigara içerek olanı biteni izliyorlardı. Kendimi unuttum, onlar için ağlamaya başladım. Oğlumu bile unuttum.
İçimizden kimse yanlarına gidip teselli verdimi bilmiyorum! Sofrasına davet ettimi görmedim. Tek gördüğüm, delikanlı askerlerimizin ağladığını görmek, beni derinden etkiledi.
Ne olur, siz gittiğinizde öyle askerler görürseniz sarılın. Teselli verin. Bir bardak çay ikram edin. Rabbim bütün askerlerimizi, komutanlarımızı, kötü niyetli insanların şerlerinden korusun. Orada bütün askerler evladımız, kardeşimiz. Birinin acısı, gözyaşı hepimize dokunmalı.
Rabbim önce vatanımızı, askerimizi ve evladımızı korusun. Şerlerden muhafaza eylesin.
Hepsini Allah’a emanet edip döndük, bir yarımızıda bırakarak.
