ÜÇ KADIN
-Benim eşimin adı Ali, dedi birinci kadın.
Bakmayın yüzünün gülmemesine,
Bir beni ilk gördüğünde gülümsedi.
Bir de baktığımda göz bebeklerine.
Hele bir başlasın konuşmaya,
Alır, götürür beni yüzmeye denizlerine.
Hem, ne kadar açılırsam açılayım,
Boğulmadım hiç bir kere.
Güldü ikinci kadın:
-Benim eşimin adı, ay nasıl diyeyim bilemedim.
Ben ona hep "Aşkım" dedim,
Büyük bir tutkuyla sevdim.
Ne zaman sığınsam kucağına,
Bir kedi sever gibi özenle sever beni.
Kıyamam, günlerim geçer kucağından ayrılamam.
Ayrılsam, ayrılığına dayanamam.
Üçüncü kadın dalgın düşünceli,
Üsteledi diğer ikisi;
-Ya senin ki, ya senin ki!
Suyun içinde derin bir nefes aldı,
Rüzgâra nefesini saldı;
-Benim ki sizlere ömür.
Şimdi bir mermer taş durur baş ucunda,
Toprağında karanfil.
Bir beni sevdi delice,
Bir de kırmızı karanfilleri hayatında.
Üç gündür sulanmayı bekler karanfili.
Bense kilometrelerce uzağında!
Derin bir sessizlik doldurdu ortalığı.
Deniz dalgalandı,
Bir de esinti vardı.
Deniz, eşleri gibi kucakladı onları.
Çıksalar, eminim ağlardı!
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
