SON PİŞMANLIK
Bütün insanların huzurlu ve mutlu yaşadığı, hayvanların sağlıklı yaşam sürdüğü, doğanın da tertemiz olduğu bir yerdi Mutlucak Köyü. Ta ki o iş adamları gelene kadar.
Sıcak mı sıcak bir yaz günüydü. Köy sakinleri her zaman olduğu gibi bahçede işlerini yapıyordu. Çocuklar ise hep beraber oyun oynuyorlardı. Bir anda köye bir sürü araba geldi. İçinden takım elbiseli birkaç adam çıktı, köy sakinleri merakla yanlarına gittiler.
Mahalle Muhtarı Mehmet Bey hemen sordu:
“Buyrun yardımcı olayım, sorun nedir?“ dedi.
Köye gelen adamlardan bir tanesi cevap verdi;
“Üzerinde düşündüğümüz bir proje var. Bu projeyi gerçekleştirmek amacıyla ziyarete geldik. İzniniz olursa yakında buraya bir fabrika yapmak istiyoruz. ”dedi.
Mehmet Bey;
“Buna kendi başıma karar vermem mümkün değil, köy halkı ile beraber düşünmek daha doğru olur.” der.
Bunun üzerine adamlar gitti.
Köy halkı akşamına bir karar vermek için toplandılar. Bazıları kabul etti, bazıları ise köyün huzurunun bozulacağını savundu.
Aradan bir hafta kadar bir süre geçti. İş adamları tekrar geldi kararlarının ne olduğunu merak edip sordular. Köy halkı tam olarak bir karar vermediği için Mehmet Bey cevap veremedi. Adamlar istedikleri kadar ücreti verebileceklerini yeter ki bu projenin kabul edilmesini söylediler. Bunun üzerine köy halkı tekrar toplandı.
Köy sakinleri istedikleri parayı verebileceklerini duyduklarında kafalarına daha çok yattı. Köyün gelişeceğini ve daha yaşanabilir olacağını savundular.
Bunun üzerine Mehmet Bey, iş adamlarına haber verdi. Tekliflerini kabul edeceklerini söyledi.
Kısa bir süre sonra köye bir sürü kamyonet, iş arabası gelmeye başladı. Yaklaşık olarak 1-2 yıl sonra fabrikanın yapımı tamamlandı. Açılışı yapılan fabrika artık üretime başladı. İlk zamanlarda çevreye verilen zarar fark edilmedi. Ta ki bir kaç ay geçip çevredeki su kaynakları kirlenmeye, hayvan türlerinde azalma ve doğanın dengesinde bozulmalar başlayana kadar. Köy halkı bundan her ne kadar rahatsız olsa da bu durumu söylemedi. Belki geçer düşüncesinde oldukları için çok da dert etmediler.
Aradan biraz zaman geçince fabrikanın kötü yanları daha çok ortaya çıktı. Bunun geçmeyeceğini anlayan köy halkı artık sesini çıkardı. İş adamlarına söylediler fakat olumlu bir cevap alamadılar. Bu durumun geçmeyeceğini ve artık bu duruma alışmaları gerektiğini, bu projeye olumlu yanıt verdiklerinde böyle olası durumların olacağını söyleyip gönderdiler.
Bu cevaptan sonra köy halkı artık ümidi kesti ve yavaş yavaş köyden göç etmeye başladı. Mutlucak köyü artık yaşanabilir bir köy değil fabrikaların merkezi hâline gelmişti.
Köy halkı ne kadar üzgün de olsa son pişmanlık hiçbir şeye fayda etmedi.
