SEYYAHIN MASALI
Seyyahın son umuduydu geldiği bu kasaba. "Mavi göğün üstüne abanmış siyahı sıyıracaksın. Sonra belindeki kemeri çıkarıp yıldızlara takacaksın demişti köyündeki yaşlı bilge. "Ancak o zaman bozulacaktır üstündeki yazamamak lâneti." "Bunu nasıl yapacağım?" sorusunu cevapsız bıraktı. Zira bu onun serüveni, onun kâğıdıydı.
Ancak seyyah yazmalıydı. Kasabanın dışına çıktıkça evler azaldı, ağaçlar, karaltılar çoğaldı. Ormanın içi karanlık ve ürkütücüydü. Seyyahın etrafını uluyan kurt sürüsü sardı.
Hepsinin beyaz, keskin dişleri kapkara ağızlarında yıldız yıldız parlıyordu. Seyyah, titreyen elleriyle belindeki kemeri çıkardı. Ayakları birbirine dolaştı. Etrafta kimsecikler yoktu.
Seyyahın başı döndü, yere düştü. Gözlerini açtığında gökyüzü masmaviydi. Etrafını çevrelemiş orman perileri yıldız yıldız parıldıyor ve kendisine gülümsüyordu.
Elindeki kemer kaleme dönüşmüştü. Ne vakittir yazamadığını hatırladı, yola niçin düştüğünü. Kendi masalını yazacaktı, imkansız görünen bir yola düşme masalı. Çabayı anlatacaktı. Saçma gördüğü şeylerin ardında saklananları. Anlamak onun işi değildi neticede ve kalemi aşka geldi.
