AKLIM KALDI GİDERKEN
Ne bu ilkbaharı çağıran sevda
Dayanılmaz bir toprak kokusu
Burun deliklerime çimen yeşilinin rengi sızıyor
Bahçenin kırmızılı efendisi gül köşe başında
Özlemek denen kelime gençlik aşkında
Kendi ruhumu aradığım bir ılık rüzgar
Yeterde artar bile bir masalsı tutan el
Gözlerinde adı hülya bakışlı esir bir kalp
Çok üzgünüm, kederli, seni koyup gitmeme
Varlığında çoğalan düş, her andığım gecelerde
İrkildim, bittim, azar azar yok oldum
Bir hayalin karanlıkta ışıksız kalması gibi
Sarsan kalp ağrılarımın nedeni olduğunda
Belli belirsiz parçalara bölünür
Ecel korkusu sarar içimi, ulaşamamak hissiyle
Sensiz yaşamak tam da böyle bir şey işte
Ne zaman uzatsam elimi tüm papatyalar soluyor
Nasıl ayrılsam köyümün hayalinden
Tüm çiçekler kokuyor gönlümün dört bir yanına
Sessiz duygulu insanım ben, gözü yaşlı
Ey zehirli şehirli günlerim göç et kalbimden
Bırak yakamı sevelim biz birbirimizi
Taşlı kaldırımlarda kıyamet koparmadan
Günah çıkarsın ömrümün geri kalanı, gelincik kokuları arasında
