RUHUMDA BİR ÇOCUK VAR
Öyle ya!
Garipti kimsesiz çocuk olmak
O ahşap odada öylece düşünüyordum
En kötüsü de zihninin çatlamasıydı
Kaybettiğim yerde öylece kala kalmak.
Dedim, annesiz çocuklar öyle yapar galiba!
Ve sonra güneşi yutan gökyüzüne baktım.
Bir tek parlayan yıldız da yok
Acıdım, gülmek geceye de yasak.
Birden düşüncelerim yer yüzüne indi
Burada da huzur yok en yücesinden
Sorgulama boşuna aşağıda olanı
Kimine cennet var kimine cehennem belli ki!
Kader mi gerçeği yener yoksa gerçek mi kaderi
Büyük insan felsefesi bu bana göre değil
Çok basit sen ancak yalnızlığı kavra
Sen kaybettiklerini seversin, onlar kalanları.
Bilmiyorlar ki!
Benim ruhumda acizlik var
Bir kez giden, çok kez gidecek sanıyorum,
Büyüt bu çocuğu ey koca yüreğim!
Biliyorum ki körpe zihnimi yok etmem gerek...
Editör: Nevin Bahtışen
