KORKUYORUM
Sevgim çoğaldıkça
Azalan umutlar gibisin.
Uzat ellerini çek beni
Umutsuzluğumdan
Korkuyorum,
Sensizliğimin
Karanlık sokaklarında
Kaybolup gideceğim bir gün,
Gecemden çekip gidecek ay gibisin…
Kaçıncıdır bu sensiz
Şafaklar söktüğüm?
Gün aydınlansa da
Uyanmıyor ruhumda
Gündüzüm…
Yitiriyorum
Gitgide her şeyimi,
Umut dolu yarınlarımı,
Bugünlerimi.
Varlığında doğuyordu
Tüm sabahlarım,
Sende başlayıp bitiyordu.
Tüm başlangıçlarım.
Ve karanlıklarda
Kaybolduğum sonlarım.
Yokluğunun zindanlarına
Hapsediyorum kendimi
zaman zaman.
Düşlerimin sokaklarında
İzlerini kaybettigim an…
Kendimle saklambaçlar oynuyorum,
Seni bulacakmış gibi arıyorum,
Belki halâ kalbimde bir yerdesin,
Çıkıp sobelersin umut işte…
Çocukken çok korkardım
Karanlık sokaklardan,
Gök gürültülü yağmurlardan,
Yine aynıyım…
Ürküyorum yokluğunda,
Bir çocuğun masumuyetiyle
Arıyorum seni,
Cadde cadde, sokak sokak.
Umudum kayboluyor,
Ben kayboluyorum gitgide.
Gözyaşlarım dökülüyor,
Çiğ tanelerine karışıyor,
Ansızın yağmur olup
Yağıyorum gözlerimden.
Kentimde sensiz kalan
Tüm sokaklar ıslak.
Sensiz dünyamdan
Çek beni aydınlığına,
Dünyanın renklerini
Yeniden tanıt bana.
Güneşimi bas göğsüne,
Geri getir kendinle birlikte,
Ay dolusu gecelerimi,
Sarı sıcak gündüzlerimi.
Unuttum sarı mıydı?
Gümüş rengi miydi?
Mavi miydi neydi?
Hangi renkti hayat?
Görmüyor iki gözüm,
Tüm umutlarım çırılçıplak…
