KENDİMİZE KIYDIK
Biz, en çok kendimize kıydık.
Kıyamazken bir papatya yaprağına
Bir gelinciğe dokunmaya kıyamazken
Tutup can kırıklarına yatırdık yüreğimizi
Yüreğimiz lime lime kan ağlarken
Yinede bir gülümseme iliştirdik dudağımızın kenarına.
Binlerce öldük başkalarında
Binlerce ağladık
Kahrolduk
Birtek kendimize acımadık
O her kese sızlayan içimiz
Bir tek kendimizi görmedi.
Bunca yol ve bunca zamandan sonra ne kalabilirdi elimizde.
Kime, neyin hesabını soruyoruz ki
Kimsenin hiç bir şeyi olmayı düşünmedik biz
Kimsenin bir numaralı sevgilisi.
Kimsenin tek beklediği
Olmazsa olmazı olmadık hiç
Biz herkes olduk ve her şey.
Ecza dolabında bir yara bandı gibi.
Her yaraya merhem
Her kanamaya
Ve her sızıntıya ilk müdahale
Yarası iyileşen anında unuttu
Ağrısı geçen atıp gitti bir anda hiç düşünmeden
Bir şey olmak bize göre değildi
Biz yalnız bir şey olmayı redettik ilk günden.
Her şey olmayı seçtik.
Bir gün hiç bir şey olacağımızı hiç düşünmeden.
