İYİ Kİ VARSIN
Sakin sevimli bir kasabaydı. Henüz fazla bozulmamış taş yığını apartmanlar pek de yüz bulamamıştı buralarda. Genç kız buraya yeni atanmıştı. Etrafı ve halkını tanımak için hafta sonu kasabayı dolaşıyordu. Dar sokaklar, sokak kenarlarında ağaçlar dizilmişti. Hava da biraz soğuktu. Eh, kasım ayıydı. Saçlarını gevşek bir topuz yapmış kahverengi saçlarından bir kaç tutum da yüzüne düşüyordu. Kırmızı şalı hem ısıtıyor hem solgun yüzüne biraz renk veriyordu. Tahta masa ve sandalyeler atmosfere uyumlu olarak adeta tabloyu tamamlıyordu.
Sıcak kahvesini yudumlarken bakışları karşıdaki dağlara, tepelere kaydı. Sarı, yeşil, kızılın her tonundan ağaçlar, inanılmaz bir renk cümbüşü sunuyorlardı. Usta bir ressamın fırçasından çıkmış gibiydi. Fakat, ne kadar da yapayalnızdı. Sanki uzaydan fırlatılmış da, rastgele bu güzel yere düşmüştü. Kendi benzetmesine durdukça gülümsedi. “Burası bir yeryüzü cenneti” diye geçti düşüncelerinden.
Uzaklara bakarken gözleri hüzünle perdelenmişti; “Ah! annem” dedi, iç çekerek; “Tek başına ne kadar çabaladın ne fedakarlıklar yaptın, beni okutmak için. Kolunda altın bileziğin olmalı derdin de ben onu takı zannederdim, çocuk aklımla. Şimdi senin çabaların sayesinde o altın bilezik kolumda canım annem. O güzel kalbin keşke dayanabilseydi. Uykunda göçüp beni böyle yalnız bırakmasaydın. Şimdi yanımda olup amacına ulaştığını ve mutlu olduğumu görebilseydin annem! Ama biliyorum sen beni görüyorsun, cennetinde huzur içinde uyuyorsun annem.”
Kahvesinden bir yudum aldı. Gözlerinden yaşlar süzülmüştü, etrafa belli etmeden eliyle sildi göz yaşlarını.
Kalkıp ağır adımlarla yürürken telefonu çaldı. Kadir arıyordu. Konuşurken kalbi heyecanla atıyor, sesine renk geliyordu. Az kalmıştı askerliğinin bitmesine. El ele verecekler ellerini hiç bırakmayacaklardı.
Çıtırdayan yaprakların üzerinde yürürken geleceğe dair planlar yapıyor, kalbi umutla doluyordu; “İyi ki varsın iyi ki can yoldaşımsın…”
