ÇOK ÖZLEDİM GEL
Akşam çöküyordu şehrin üstüne. Birazdan sokak lambaları sarı, ölgün ışıklarıyla yanacak; işten çıkıp evlerine doğru telaşlı kalabalıklar akacak yollara. O kalabalıklar içinde olup yorgun, argın sen de gelebilseydin evimize.
Tek tek evlerin pencerelerinde ışıklar yanacak. Kimbilir ışığı yanan hangi evde sevinç, hangi evde hüzün, hangi evde beklenen vardır. Hele şu yüksek yüksek binalar, kibrit kutusu gibi üst üste yığılmışlar. Koca bir köy, küçük bir şehir, sanki kuş yuvalarının içinde yaşıyorlardı. Tanımasalar da birbirlerini yaşananlar arap saçı olmuştur.
Hatice Hanım pencere kenarında oturmuş bunları düşünürken göz yaşları yanaklarından süzülüyordu. Şu kalabalıkların içinden çıkıp geliverseydi ya hasret kaldığı oğlu..
Ah! Yavrum söyledim kaç kere; "Şu ataklığın, şu arkadaşların başına çorap örecek. Gözüm hiç tutmuyor onları" diye anlatamadım bir türlü. O gün, o kargaşada kendilerini kurtarmak için seni yaktılar. Polislerin cebinden çıkardıkları o paketlere nasıl da şaşkın şaşkın bakıyordun. "Benim değil" desen de inandıramadın, ıspatlayamadın işte. Ustalıkla salıverdiler cebine.
"Madde satıcısı" diye şimdi hapislerde çürüyorsun. Biz de evde çürüyoruz kahrımızdan. Bir an aklımdan çıkmıyorsun ki! Aç mısın, susuz musun, nasılsın?
Yine gece olacak, yine tan yeri ağaracak. Tekrar tekrar… Ömrümüzden çalındı zaman.
Geçsin günler, geceler. Bitsin bu yaman ayrılık. Çok özledim gel!..
