BİR KİTAP: GÜN IŞIĞININ TADI / EWALD ARENZ
İnsanın anlayanı yoksa sığınağı yalnızlık olur. Kendinden de insanlardan da kaçışı olur. İnsansız bir hayatta huzurlu bir yaşam arar durur. Hani bazen deriz ya “öyle bir yerde yaşamak isteriz ki sadece doğa olsun.”
“Bizi anlayan sessiz sözcükler olsun. Bazen de anlayan insan olsun çevremizde.” deriz.
Salyy, asi genç bir kız. Kendini, onu anlamayanlar yüzünden bir kafese hapsedilmiş olarak görür. Tedavi amaçlı gittiği rehabilatasyondan çok sıkılır ve kaçar. Adeta şunu der: “İnsan insana merhem olmalı, yara değil.”
Kendini anlayabilen, yarasına merhem olabilecek birilerine rast gelmeyi hayal eder. sorgusuz bir yerlere, yalnızlığa adım atar.
Liss, tek başına dimdik ayakta duran güçlü bir kadın. Bir çiftliği tek başına kalkındırmakta. Elini attığı taşı kaldırabilir bir nitelikte. Yalnız gizem dolu bir kadın. Sessiz ve yalnız. Geçmişin ağır yarasını yalnızlığıyla sarmakta. Kendilerinden ve anlamsız insanlardan kaçan iki kadının tesadüfi olarak yollarının kesişmesi, “İnsan insana şifadır, sığınaktır, gönül gönüle limandır.” dedirtiyor.
İki kadın yaralarını sessiz sözcüklere sarmakta. Birbirlerine şifa oluyorlar. Çiftlikteki doğanın güzelliği, naifliği, sessizliği iki insana ilaç gibi geliyor. Liss ile Sally'in gezdiği yerleri hayal ettim ve kendim bile huzur buldum.
Anlayanlarla zaman geçirmek yaşam güzel olur. Hayat tatlı olur. Güneşin doğuşu güne nasıl bir muazzam sıcaklık veriyorsa, insan dan insana öyle bir sıcaklık vermeli.
Ewald Arenz'in kaleme aldığı “Gün Işığının Tadı” kitabı meyvelerin verdiği tat gibiydi. Hayat dersi veren harika bir roman. Sözcükleri sihir gibi kalbe işliyor. Kesinlikle tavsiye edeceğim bir eser.
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
