BİLEMEDİK
Beli bükük şu dünyada, doğrulmaya çalıştık.
Ayağımızı kaldırdığımızda, adım atacak yer bulamadık.
Üsdat Necif Fazıl Kısakürek’in dediği gibi; “taşların bağlanıp, köpeklerin salıverildiği” zamana kaldı ömrümüz.
Peynir ekmek gibi yedik bitirdik o güzel sözleri, hiç birini yaşamadık.
Güneşe, aya, yıldızlara, geceye, çiçeğe böceğe şiirler yazdık, gönderme yaptık sevdamıza ama boğazımızdan geçmedi hiçbiri.
Her özel günleri vaktinde kutladık, yarın olunca üfledik söndü.
Çocuklara kızardık; ”kavga etmeyin” diye, şimdi kavganın en büyüğünü yaşattık birbirimize.
Bir alevlik ömrü olan mülkümüzün gösterişini yapmak için gece gündüz ömür harcadık.
Kendi elimizle bozduğumuz düzeni bahane edip kahrettik dünyaya.
Sevmiyor diye intihar ettik,
Alamadık diye kendimizi yaktık,
Giyemedik diye ezik hissettik,
Ne gözümüzün kıymetini bildik görüyoruz, diye.
Ne kulağımızın değerini bildik duyuyor, diye.
Nefes aldığımızı unuttuk,
Yürümek, istediğin yere yorulana kadar yürümek.
Dört duvar arasında hasta olana sormadık; "Yaşamak nasıl?" diye.
Renkleri sormadık gözleri görmeyene.
Baharı hissetmek nasıl duygu? Duyabilene görebilene.
Yaşamaya öyle alıştık ki, doğduğumuz günden beri her şey hazır sunuldu önümüze, dibimizde ki hazineyi göremedik.
İnsan olmanın kıymetini bilemedik.
Güneşe, mehtaplı geceye, yıldızlara, baharda yeşeren ağaçlara, çiçeklere, kuşlara, gören gözüme, koku alan burnuma, yürüyen ayaklarıma, sarılmayı seven kollarıma…
En çok da aklıma ve seven kalbime!
Hepinizi seviyorum...
