AŞKIN ADI HATİCE
Mevsimler bahar değil, güz idi.
Haticem de bir esmercik kız idi.
İnek, karga şen idi, boy boy nergis idi.
Beni öksüz koydun gittin Haticem!
Hayat arkadaşını kaybedeli yıllar geçmesine rağmen, gözünün yaşı dinmeyen Mustafa amca, yaktığı ağıtlarla unutamamış Hatice'sini.
“Evime geldi de benim bir melek,
Ağladım, yalvardım eyledim minnet,
Yoğumuş melekte merhamet,
Acımadan aldı arkadaşımı.”
“Evli kaldığımız sürece, bir gün bile birbirimizi incitmedik” derken bile ağlamaktan gözlerinin mavisi solmuştu. Dünya ile arasına perde çekilmiş gibi, tek beklediği, Hatice'sine kavuşmaktı artık.
“Gitme Haticem de geri gelemem
Ağlarım cihanda ben de gülemem,
Kader satılmıyor ki, kader alamam,
Öksüzlük yazımmış, bu benim kaderim.”
Bu nasıl bir sadakat, bu nasıl aşk? Okumamış ki gönlünden geçenleri kâğıda yazsın. Aşk! Gariban yüreğine öyle dokunmuş ki; “O, menekşeymiş. Al al güllere, sarı çiçeklere bakıyormuşum ama menekşeyi hiç fark etmemişim. O benim menekşe çiçeğimmiş. Onun gittiği günden beri, günleri saatleri bir bir sayıyorum. Kavuşacağım günü bekliyorum”
“Nikâhımızı ruhlar aleminde kıymışlar,
Orada Hatice mi bana vermişler,
Elli bir yıl bize sınır koymuşlar,
Günü gelince gitti Haticem.”
“Sevmeyen ağlar mı?” dedi son sözünü bitirirken Mustafa amca. Sevmeyen ağlamaz, sevmeyen gidenin peşinden bu kadar ağlamaz, öldükten sonra bile.
***
(Hikâye’nin gerçek kahramanı Mustafa Yılık amcayı rahmetle anıyorum)
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
