ASIL EVİMİZ
Dedem, ninem öldükten sonra çok gariban kaldı adamcağız,
Aynı çocuk gibiydi.
Haklı da çok seviyordu ninemi,
Kaçırmış zaten ninemi...
Hikayeleri de aşka yaraşır bir şeydi.
Mapus yatmışlar ikisi de bir birini sevdiği için ..
Ninem de sevilmeyecek ve uğruna ceza yemeyecek kadın değildi ki...
Neyse bunlar derin mevzu, bizim alışık olduğumuz konular değil.
Konunun aslı neydi?
Aslında konu dedem ile bizim aramızdaki muhabbet,
"Ne yapıyorsun nasılsın?" diye sordum bir gün dedeme,
"Gurbette gün dolduruyorum" dedi, "ama sen evindesin dede" dedim.
"Benim evim burası değil, burası dört duvar sadece benim için." dedi...
Anlam veremedim düşündüm ki dedem delirdi.
Dedem delirmemiş, aksine tam bir bilgeymiş anladım şimdi.
Bir evin ev olabilmesi için,
Sadece dört duvar, kapı, pencere, tavan yetmiyormuş.
İçinde huzur olacak.
Bir ışık yanacak,
Yemek kokusu evi saracak.
Ses yankılanacak.
En önemlisi de sevdiklerin olacak.
Olmayan evler taş duvardan öteye geçemezdi.
Sevdiğin yoksa yanında, ya
hiç olmayacaksa dünyanın neresinde olursan ol gurbettesindir..
Ya da gurbetin kendisisindir.
Olduğun yer, olmak istemediğin yer ise eğer,
Sılada da olsa, yüreğin senin hep gurbetindir..
Aslında sevdiklerimiz, bizim hep gurbetimizdi..
Ve bizim asıl evimiz sevdiklerimizin olduğu yer idi...
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
