YALNIZLIK SENFONİSİ
Hayat belli bir yaştan sonra yoruyor insanı
Kalabalıklardan kaçıp kendi köşesine siniyor
Dısarıdaki şaşalı gôsterişler çekmiyor dikkatini
Kapıları örtüp kendi içine çekiliyor zamanla!
Yalnızlık şahzına nazır verilmiş bir ödül gibi
Yorulmuş bir beden sakin bir kentin rıhtımında
Yüreğinin gel git fırtınalarına direniyor adeta
Sahile vurmuş bir balık gibi mecalsiz bitkin!
Ne eski neşesinden bir eser kalıyor
Nede bol gülüşlü muhabbetlere karışıyor
Sakin bir yaşam ve en kaliteli yalnızlığı arıyor
Karanlık odalara hapsediyor ruhunu kimsesiz!
Yaşamın o turanç renkleri soluyor aynasında
Sönüyor tüm mavilikler gri bulutlar kaplıyor
Gündüzün ortasında ölümü bekler gibi
Siniyor karanlıklar dost oluyor yalnız olana!
Hayat vadetsede rengarenk baharları
Ne bir umut kıpırtısı ne onca mutluluk şarkısı
Bir yaprak bile kımıldatmıyor yalnız bir ruhta
Örmüştür kalın duvarları hayatla arasına!
