SENDEN KALAN
Senden bir şeyler
olsun isterdim,
bana kalan.
Bakabileceğim bir resim gibi,
Unutmamak için gözlerinin rengini.
Konuşurdum onunla, sessizce,
Dökerdim ne varsa içimde, sensiz.
Susardın, konuşmazdın hiç.
Dinlerdin can kulağı ile beni, çaresiz...
Okuyabileceğim bir şiirin olsun isterdim,
Sadece bana yazılmış.
Şart değildi öyle, çok güzel olması falan,
İçinde sevgin olsun yeterdi.
Ya da kurutulmuş bir kır çiçeği,
Günlüğümün İçinde,
Senin ellerinle başıma taktığın,
Özenle kurutup sakladığım...
Koklamak isterdim onu,
Mis gibi, sevda dolu.
Çekerdim içime derin derin,
ve senin kokunu hissederdim.
Senden kalan bir anım olsun isterdim,
Parkta birlikte oturduğumuz bir bank,
Gölgesinde serinlediğimiz bir ağaç ya da.
Özlemin dayanılmaz olunca,
Gider otururdum o banka,
Anlatırdım özlemlerimi sessizce,
Akan gözyaşlarımı silemesen de,
Ben ağlardım yine de...
Yaslanırdım o ağaca,
Birlikte oturduğumuz gölgesinde.
Bir şiir okurdum sana, içinde sen olan,
Biraz özlem, biraz sitem dolu...
Bir gülüş olsun isterdim,
Senden bana kalan.
Aklıma gelince sen, içimi ısıtan,
İçin için sessizce beni gülümseten.
Bir şarkı olsun isterdim,
Dinlerken birlikte ağladığımız.
Senin yokluğunda, seni anımsatan,
Yalnız dinleyip, ağlayabileceğim.
Ama yok İşte,
Senden bana kalan,
Hiç bir şey yok.
Adın var sadece aklımda,
O da anlamsızlaşıyor,
Her gün biraz daha...
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
