PERİŞAN
Arılar terk etti tüm kovanları
Peteği dağılmış ballar perişan,
Sam yeli kuruttu yeşil bağları
Artık tutunacak dallar perişan.
Batan güneş ile gölgeler yorgun,
Hiç dalga sesi yok denizler durgun,
Ayaz yemiş gibi çiçekler solgun,
Alıp koklanacak güller perişan.
Canından ayrılmış vücutlar gibi,
Gittikçe yok olan umutlar gibi,
Güneşi kaybeden bulutlar gibi
Közünü yitiren küller perişan.
Güzeller vefayı unuttu gitti,
Gurbette hasretlik ömrü eritti,
Verilen vadenin zamanı bitti,
Açılıp sarmayan kollar perişan.
Leyla Mecnun’unu nerde arasın?
Nasıl temizlesin bahtın karasın?
Dağılan saçını kimler tarasın?
Mecnun’a yurt olan çöller perişan.
Bu soru cevapsız bilmem ki niye,
Sevene bu zulüm kimden hediye?
Candan sevdiğine sultanım diye
Canını adayan kullar perişan.
Seferî dilekler kabul olmadı,
Gurbet ellerinde çilen dolmadı,
Belli ki vuslata imkân kalmadı
Sılaya uzanan yollar perişan.
