ÖMÜR
Artık uyanıyorum hayat denen rüyadan
Bir gerçek yavaş yavaş zihnimde yerleşiyor
Devler yuvarlanıyor gönül basamağımdan
Cüce dediklerimse gözümde devleşiyor.
Ufalanıp gidiyor zamanın aynasında
Her şeyin ömrü varmış taşlar bile eskiyor
Her nesne başroldeymiş dünya sinemasında
Bir perde açılıyor bir perde kapanıyor.
Kestirmeden gitsen de yol yollara çıkarmış
Ne kadar uzatsan da sohbetler tükeniyor
İnsan gün gelir sessizliğe bile susarmış
El uzanmaz ayaksa gitmeye üşeniyor.
Önemini yitiriyor önemli sandıklarım
İnanılacak kadar inanmaya değmiyor
Savunmaya yıllarca zaman harcadıklarım
Kendilerine dahi o kadar güvenmiyor.
Ömrümden dökülürken Salı Perşembe Cuma
Akrep ile yelkovan bir birinden kaçıyor
Ne kadar büyütmüşüm gözümde düşünüyorum da
Dünyanın düzeni bu olmuş meyve düşüyor.
Ateşlerin içinden geçiyorum yavaşça
Pişmiş duygu ekşiyor ham duygular pişiyor
Sevdiklerim ölüyor ben hala yaşadıkça
Ölüm yakınlaşıyor ölen uzaklaşıyor.
Sesler yankılanıyor gönlümün dehlizinde
Suretlerse gittikçe aklımdan siliniyor
Ben hayat yaşıyorum ölümün gölgesinde
Akibetimiz nedir hiç kimseler bilmiyor.
Editör: Nevin Bahtışen
