ÖLEMEZMİŞ İNSAN
Ölemezmiş insan,
öyle her istediği zaman.
Devam etmeliymiş yaşam
Acı içinde kıvranırken
Can parçalarının ölü bedenlerine
veda ederken,
kendi doğurduğu evladını,
verirken toprağa,
ne kadar istesen de ölmeyi
ölemezmiş insan,
vakti zamanı gelmeden.
Akmazmış gözyaşları,
kururmuş acıdan
Donarmış göz pınarları
yanarmış kor alevlerde,
buz kalıbı olmuş yürekler
dayanmak için acılara.
Oyun edermiş aklın sana
Şaka sanırmışsın yaşananları
Rüyadayım zannedip
Beklermişsin uyanmayı
Gündüz gün ortasında
Güneşi ay zannedip
Beklermişsin yıldızları.
Acıymış bunların nedeni…
Yokmuş hiç bir yerde tanımı
Sadece yaşayan bilirmiş
Kimse bilmek de istemezmiş.
Acının olduğu yere,
Melekler bile inmezmiş.
Ot bitmezmiş toprağında
Yaşayamazmış doğan bebeler
Çoraklaşırmış topraklar
Akmaz olurmuş pınarlarından
Gürül gürül çağlayan sular.
Açamazmış çiçekler
Bitmezmiş otlar bile,
utanırmış yeşilinden.
Acının yaşandığı topraklar
Doğurganlığını kaybeder
Kuru çöllere dönermiş.
Acıyı ancak acı kesermiş,
nasıl bir keserse bilinmezmiş.
Güldürürmüş zaman zaman,
çığlık çığlığa,
feryat figan ağlarken.
Acıyla akan gözyaşları
kuruturmuş düştüğü yeri
gün döner, devran döner,
zamanı gelince
yakarmış neden olanları.
Donarmış alevler içinde
Acının tutsak ettikleri.
