MUTLUYDUK DAHA DÜN
Şiirler ağlar mı hiç...
Türkülerin boynu bükük kalır mı?
Hayatın uçurumuna ev yapılır mı ?
Acıları süpüre bilecek bir çöpçü var mı?
Hangi söz, suskun iken olur merhem.
Yaşaya bildiğin kadar yaşa hayatı...
Şu dünyada
Hiç bir acı ertelenmez iken..
Her gün batımında mutlaka kırılır kalem...
Bugün günlerden hüzün.
Mutluyduk daha dün..
Mutsuz iken de geçiyor elbet
Nefes alabiliyorsak bugün.
Şükredelim bir kediyi görüyor olmamıza..
Nasılsa yaşamadığımız her gün, ölüme sürgün....
Hep hayır dedirtse de bize bu hayat:
Biz yine özleyelim sevdiğimizi hayata inat....
Bir yerden başlamak gerek, sevmeye..
Annemize teşekkür edebiliriz mesela...
Sadece bizi dünyaya getirdi diye..
Babalara neden seni çok seviyorum denmez ...
Bir kural mı var?
Ya da ne bileyim, güneşi sevin,
Kışın ardından baharı getirdi diye.
Gökyüzünü sevin rengi maviye benziyor diye..
İlk önce de kendinizi sevin.
Çünkü bütün insanların ihtiyacı var,
çiçekler kadar kırılmadan sevilmeye...
