MUTLU ÇOCUKLARDIK BİZ
Oysa mutlu çocuklardık biz,
Yokluk vardı.
Öyle mahallede herkesin bisikleti, pateni olmazdı.
Şanslıysanız, olandan "bir tur bineyim mi?" sırası olurdu.
O bir tur bisiklete binenler, kendini şanslı hissederdi.
Kıymetliydi herşey.
Sokakta saatlerce oynardık.
Acıkırdık.
Eve gitmeye korkardık.
Anamız tekrar sokağa salmaz diye...
Üşürdük. Eski peynir tenekelerinden
soba yapıp çalı çırpıyla ısınırdık.
Hayallerimiz ısıtırdı yüreğimizi.
Annemiz bir daha dışarı bırakmaz diye,
direnirdik öyle soğuğa, açlığa...
Salça ekmeğin tadı da başkaydı o zaman.
Yakar top,
Yedi kiremit,
Kuka,
Saklambaç,
Uzun eşek,
Körebe gibi daha nice oyunlar oynardık. Top koşturup,
Saatlerce mahallemizde topluca ip atlardık.
Kapı önü muhabbetleri ile geç vakitlere kadar çekirdek çıtlatmalar...
Şehir efsanesi olmuş, terkedilmiş barakalara ait ne hikayeler uydurulurdu.
"Kim daha cesur" yarışmasına, malzeme olurdu o terkedilmiş barakalar...
Çocuksun işte!
Her şeyde bir güzellik, bir espri, bir macera bilirdik işte.
Çünkü; mutlu çocuklardık, tüm yokluklara rağmen.
Büyük dedelerden dinlediğimiz peygamber kıssaları aydınlatırdı yolumuzu.
Bilirdik, kötülükler cezasız kalmazdı.
Yapacağımız yaramazlıklar bile vicdanlıydı işte.
Sonra yaş aldık.
Hayat törpüledi bizi.
İmtihanlar ağır geldi bir çoğumuza..
Derdi verenin, derdimizden haberdar olup
yokluğumuzda, varlığımızda imtihana dahil olduğunu unuttuk bir çoğumuz..
Sonra;
mutsuz, gülmeyi unutan büyükler oldu birçoğumuz.
Velakin, her şeye rağmen yine de selam olsun içindeki çocuğu hâlâ büyütmeyenlere..
Gülümsemek için şükretmek için her şeye rağmen bir neden bulanlara, selâm olsun..
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
