KERPİÇ EV
Babama...
Küllerini savuran esinti
Bir kuşun duyulmayan çığlıklarında
Son bir soluk alış gibi çırpınırken
Yüreğime geçmişin izlerini bırakıyor
Sessizce...
Doğmak değil bu yaşanan, biliyorum
Bu, ağır ağır ölmenin ta kendisi!
Kanımın çekilişini duyumsar gibiyim
Yüreğim sancılı, içimde dinmeyen fırtınalar
Onulmaz yerlerimden vurdular beni
Susun artık iki yüzlü insanlar
Dağılmışım bu gece ben
Dilim sürgün yemiş
Susuyorum kime ne?
Kerpiç evin tek gözlü odasında
Sıvasız duvarlar
Gözlerimin kıyısında
Memesine süt düşmeyen
Bir kadının gözyaşları var
Acını ne çabuk döküyorsun sen ey ayışığı!
Ardı sıra güneş açar mı hiç?
Soluk soluğa beyazı giyinirken
Hangi dağın eteğinde aramalıyım şimdi ben seni ey özgürlük!
Dağılmışım gözümün gördüklerinden
Kural dışı gitmelerimle
Ağır ağır öleceğim birazdan
Usum kerpiç evde kalmış kime ne?
