KENDİMİZ
O kadar çok feda etmeye alıştırmışız ki kendimizi...
Ne zaman kendimiz için bir şey yapmaya kalksak,
İlk yine kendimiz düşman kesiliyoruz kendimize.
Sonra pişmanlıklar,
Boşa geçmiş yıllar.
Saklı kalmış
arzular.
Keşkeler, ahlar
vahlar.
Ya yanlış yapıyorsam,
Düşüncesini yanlış olarak kullanan bir sürü insan var.
Onların da haklı yanı var.
Onlar da insanlar.
Herkesin bir sorumluluğu var..
O yüzden de,
İnsan en kolay kendinden vazgeçebiliyor.
Ve yine, en çok kendine düşmanlık ediyor. "Bana el alem ne?" der.
Cümlesinin vermiş olduğu baskıya boyun eğmiş yürekler.
Ezilip gidiyor, olması gereken kanunların çarkında.
Bir ömür heba ediliyor. Sonra da karşısına, "Bana ne yapmasaydın.
Ben mi böyle olmasını istedim?" diye bir söz çıkıyor.
İşte insanın canını en çok o söz
yakıyor.
Ve ondan sonra insan her şeyden soğumaya başlıyor.
İnsanın yüreği başka, gönlü başka, mantığı başka şeyler söylüyor.
Ve mantığı ile yüreği sürekli bir biriyle kavga ediyor.
Kimin kazandığını da zaman gösteriyor.
Ama bir yerden kazanır iken bir yerden mutlaka kaybediyor. Çünkü insana en çok kaybetmek yakışıyor.
