İNSAN MANZARALARINDAN
Bütün gece yağmur yağdı. Uyuyup uyanıp, kışın ruhuma sokuluşunu hissettim.
Yatağımın sıcaklığında, ben de hayata biraz daha fazla sokuldum. Gözlerimi açtığımda her zamankinden daha uzun yatakta kaldığımı gördüm.
Kısa bir kahvaltıdan sonra, pırıl pırıl bir güneş düştü balkona. Acele bir kahve yapıp balkona çıktım. Güneşin parlak ışıkları, ıslak asfalt üzerinde şıkır şıkır parlıyordu. Gün, pazar olduğundan fazla araba geçmiyordu caddeden. Bu sebeple, cadde hareketsiz ve sakindi. Bir kedi yürüyordu kaldırım boyunca. Bir köpek karşı kıyıya geçti caddenin ortasından. Aç olabileceklerini düşündüm. Çöp bidonları da sıkı sıkıya kapalıydı. “Bulurlar” dedim. Onların da rızıkları hazırlanmıştır Yaradan tarafından.
Sonra, havada, karada, ormanda, denizde yaşayan bütün canlılar geçti gözümün önünden.
Tertemiz, yemyeşil ormanlar, masmavi denizler ve masmavi uçsuz bucaksız gökyüzü…
Ne büyük bir denge, ne olağanüstü bir güçlü duruş, bir bütünlük vardı.
Sonra, yine caddeye döndüm…
Çandarlızade İbrahimpaşa Caddesi’nin sol yönünden iki kişi belirdi. Yavaş yavaş yürüyorlardı caddenin karşı kaldırımından. Düşünceli gözüküyorlardı. Belli ki, hayat yolunu uzunca yürümüşlerdi. Biraz yorgun, acelesiz, kabullenmiş, teslimiyet vardı duruşlarında…
Ayrı yürüyorlardı ama aralarında kopmaz bir bağ olduğu anlaşılıyordu. Akılları birbirilerinde gibiydi. Birbirilerinin güvende olduğundan emin olmak ister gibi, kontrol eder gibi dönüp bakıyorlardı ara sıra.
Uzun ve okumaya değer ilginç öyküleri olduğu belliydi. Kendiminkini ve bütün yaşayanların yaşam öykülerini düşündüm; Okunmayan, okunmayacak öyküleri…
Kurguladığımız ve; “okunsun” diye yazdığımız öyküler ne kadardı ki, yaşanan gerçek öykülerin yanında?
Öyle sanıyorum ki, bu yaşlı çiftin de yaşamlarından ne öyküler çıkardı…
Bir konuşulsa…
Güneşin aydınlığından çok, yürek ışıltılarının aydınlığında yürüyorlardı…
Gittikleri yer önemli değildi onlar için, yan yana, can canaydılar ya…
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
